Het is bijna eng. Omdat je het niet verwacht. Omdat het eigenlijk niet eens hoort. Absolute, allesoverheersende, spelden-kunnen-horen-vallende stilte. In de trein. En niet eens in een stilte coupé. Zo stil dat niemand iets durft te zeggen. Mensen kijken elkaar aan en zwijgen.. Niemand durft te hoesten, of te kuchen.. Niemand durft de eerste te zijn die deze vreemde -toch heerlijke- stilte doorbreekt…
Tot mijn telefoon gaat. Het geluid stond uit, maar zelfs het trillen was tot achter in de wagon te horen.. En ik nam op.. Niet luidkeels, maar toch. De betovering was verbroken. Ineens hoorde ik het ritselen van pagina’s en het hoesten van de buurman. Mensen durfden weer te praten. Zuchtten van opluchting. Toch jammer..
Hahaha, lag iedereen gewoon een beetje half te slapen…?! hahaha!