Op m’n gemakkie fietste ik gisteren naar huis. Nouja op m’n gemakkie, ik was eigenlijk al te laat voor het eten.. De weg van het centrum naar mijn huis is een lange weg.. Aan het einde van die lange weg staat ons huis.
Het was bijna kwart over zes en ik was al bijna thuis. Ineens hoorde ik een ambulancegeluid.. Ik schrok. Normaal hoor je het van ver aankomen. Het kwam uit de richting van mijn huis. Meteen begon ik me zorgen te maken. De ambulance kwam steeds dichterbij en reed met een rotvaart de weg af, langs me heen. Van een afstandje en in een flits ving ik een glimp op van een vrouw met kort blond haar die op de bijrijdersstoel zat. Slik. Dat is toch niet mama?? Er is toch niks gebeurd??
Als een gek ben ik naar huis gefietst. Ze waren alemaal thuis. Stuk voor stuk. Ik durfde niks te zeggen. Ik schaamde me voor de gedachte. Natuurlijk is er niks gebeurd. Maar stel je toch eens voor… Een ongeluk zit in een klein hoekje. Pff, ik wil er eigenlijk echt niet aan denken….
Toen ik op mijn verjaardag in 1999 naar huis fietste hoorde ik ook de gillende sirenes van de ambulance.. Ach jee, er is vast een ongeluk gebeurd dacht ik. Helaas lag mijn moeder in die ambulance… Ik vind het niet gek dat je je zorgen maakt als je zo’n geluid hoort
Heb hetzelfde eens met opa Liesje gehad. Aangekomen bij opa en oma bleek de ambulance daar dus te staan en moest opa mee…
Ja ik hoorde afgelopen vrijdag ook zo’n verhaal, ja! En toch is een positieve houding beter.. denk ik!!