Ik wilde dolgraag alleen wonen. Mijn eigen flatje, of studio. Zonder andere mensen die me lastig vallen, of die ik -eventueel- lastig val. Die ellende had ik al gehad, daar vond ik mezelf nu te oud voor geworden. Ik wilde in Sittard wonen, omdat Eindhoven te ver weg leek van alles wat ik nu zo goed ken, van het leven dat ik drie jaar geleefd heb, terwijl ik daar toch echt studeer en een nieuw begin noodzakelijk is…

Maar nu ik hier thuis zit, zonder mensen om me heen, mijn ouders op vakantie, iedereen weg, bedenk ik me hoe gezellig het is om huisgenoten te hebben. Mensen die je lastigvallen als je geen tijd voor ze hebt, als je écht wil slapen, maar die er ook voor je zijn als je je eenzaam voelt of gewoon lekker wil kletsen.

Ik heb het huis waar ik wil wonen al uitgekozen. Morgen moeten zij mij alleen nog even kiezen. Ik heb veel concurrentie, en dikke kans dat ze me al zijn vergeten, maar ik blijf hopen. Terwijl ik morgen éíndelijk Sanne’s kamertje ga zien, wacht ik met smart op het verlossende telefoontje. Ik denk nog maar even niet na over wat ik ga doen als dat telefoontje niet komt…