Kilometers. Letterlijke afstand. Maar ook psychologische. Het niet even naar de ander toekunnen als je daar zin in hebt. Het niet even een milkshake kunnen halen in de veilige bescherming van de grote zwarte auto. Het niet effe bij elkaar op de spreekwoordelijke koffie kunnen. Het is maar drie kwartier. Maar het lijkt een eeuwigheid. Afstand is eng, beklemmend maar bevrijdend en heerlijk tegelijk.

De wereld is zo klein. Die afstand zo relatief. Het trekt grenzen. Maar zet ook deuren open. Juist dat kleine beetje snelweg (of treinspoor) zorgt voor een wereld van verschil. Het enige wat ik nu nog moet doen is die deuren zoeken en ze wagenwijd open zetten. En dan, als ik durf, heel voorzichtig maar zelfverzekerd door de opening stappen. En op weg gaan, naar de rest van mijn leven..