Na ruim 12 jaar trouwe viervoeterdienst is gisteren mijn/ons hondje Sonja overleden. Een Mechelse Herder, waar ik dagen achtereen mee gespeeld heb toen ze nog een puppy was. En ik nog een kind. Een schijtluis, die bij het minste geluid in de kast kroop en totaal gefrusteerd was toen ze er niet meer in paste. Een knuffelbeest, die met haar te groot gegroeide lijf nogsteeds het liefst op je schoot wilde kruipen. Een blafkont, die om het minste of geringste ‘aansloeg’. Een lieverd, die altijd haar kop je been legde als je verdrietig was..

[[image:sonjaklein.jpg::center:2]]

Lange wandelingen heb ik er mee gemaakt, samen met vriendinnetjes liet ik haar truucjes doen, over hindernissen springen en deed ik heel hard mijn best om haar naar me te laten luisteren.. Meestal tevergeefs. Nu, jaren later, maakte mijn mama er urenlange wandelingen mee, waar ze beiden van genoten. Maar de laatste weken ging Sonja achteruit. Ze at slecht. Vorige week at ze helemaal niet meer en kon ze amper ademhalen. Toen bleek dat ze ziek was, te ziek.

Gisterenavond was het zover, ze werd uit haar lijden verlost. Het maakt me echt intens verdrietig, maar zoals mijn moeder zei: "Ze was ons maatje, onze deurbel, ons speelkameraadje, we gaan haar echt vreselijk missen, maar ze was een hond, geen mens." Hard, maar waar…