I(hate/love)KEA *

Na enkele jaren trouwe dienst begaf mijn tweedehands eenpersoonsbedje het ongeveer twee weken geleden. Lattenbodem stuk, lassingen door, kortom bed compleet overleden. Hoog Tijd voor een nieuwe. En als ik het doe, dan doe ik het ook goed. Dus togen we afgelopen donderdag door de storm (het zou wel meevallen toch?) richting Ikea.

Het sierlijke tweepersoonsbed uit de catalogus lachte me stralend toe, vrolijk opgemaakt en een en al stijl. Ik wist het meteen. “Die wordt het!” Matrasje proberen (wat zijn die krengen duur!), bodempje testen (nog zoiets!) en beslissen welke maat ik wilde. Nog even beddegoed uitzoeken, naar de zakelijke afdeling om wat financiele zaken te regelen en klaar was Sas. Dacht ik.

Niet dus. Er ging iets mis met de betalingsregeling, de streepjescode kwam niet goed door. Die moest opnieuw worden doorgemaild. En dat duurde even. Zo brachten wij verplicht nog een uur langer door in het meubelparadijs. Eenmaal alle zaken geregeld, vonden we langzaam onze weg door het magazijn. En bij de kassa ging het weer mis. De streepjescode op het formulier dat ik had ontvangen was niet goed. Weer een kwartier wachten. Ik nam me inmiddels voor de komende maanden NIET meer naar de ikea te gaan.

Vervolgens moest het vervoer geregeld worden. Bezorging inplannen? Nee dat gaat niet. Je moet gewoon 12 uur thuis zijn op de aangegeven datum. Wie is er nu 12 uur thuis op een dag? Toen alles eindelijk was afgehandeld en betaald, hoorden we via de omroepinstallatie dat de ikea om 7 uur ging sluiten. Waarom? Omdat het dak eraf woei. Nogsteeds totaal onbewust van het natuurgeweld dat zich buiten afspeelde, knabbelden we rustig ons broodje hotdog op en liepen naar buiten.

En toen stonden we stil. Wat een ongelofelijke kracht. Met 1km per uur liepen we (met blauwe tas, de gele was ons bevallen) tegen de wind in richting bushalte. En, u raadt het al, er reden geen bussen. Al ruim een uur niet. Gelukkig konden we nog iemand vinden die -tegen alle advies in- de weg op wilde om ons te komen halen.

De volgende dag werd het bed netjes afgeleverd. Naar boven dragen deden we zelf. Monteren ook. Een gruwelijk onduidelijke bouwtekening dreef ons tot wanhoop, dus besloot ik de klantenservice te bellen. Het duurde een kwartier eer ik ze aan de lijn kreeg en na nog een kwartier sprak mijn agent de historische woorden: “Ja, wat is dan het nut van die schroefjes?” Inmiddels pissig antwoordde ik: “Nou mevrouw, waarom denkt u dat ik U bel??! Ik wil graag weten waarvoor die schroefjes zijn!!” “Daar kan ik helaas geen passend antwoord op geven, mevrouw” antwoordde ze nogal mutsig. Ik hield me in.

Probleem nummer 2. Een van de twee (opgerolde) matrassen, rolde niet uit. Productiefoutje, dacht ze. Ze noteerde braaf mijn klacht en vertelde me dat het ongeveer twee weken zou duren voor hij in behandeling zou worden genomen. WAT? Enige oplossing: zelf naar de ikea gaan mét het matras en daar omruilen. Zo gezegd, zo gedaan. Met trein en bus (en 10kilo wegend matras) richting ikea waren we ruim twee uur later met een nieuw terug.

Maar het staat. Hoe slecht de service ook is, de spullen zijn betaalbaar en ontzettend mooi. Nu ik het bed zie staan en er twee nachten heerlijk in heb geslapen, nu ik de gordijnen eindelijk open en dicht kan doen, nu mijn kamer veel meer bij me past, ben ik het bloed, zweet en de tranen alweer bijna vergeten…

* doorstrepen wat niet van toepassing is