En dan dwarrelt het toppunt van gelukzaligheid ongevraagd het raam uit. Om zonder pardon plaats te maken voor de oude bekende diepgewortelde en beklemmende eenzaamheid. Terug van weggeweest. De laatste dagen zijn een aaneenschakeling van emoties die me overdonderen, verwonderen, kwetsen, de verkeerde kant op sturen en kotsmisselijk maken van onmacht. Sommige bekend. Andere niet. Ik verlies alle controle.
Ik kijk naar mijn witte gezicht in de spiegel en vraag me af waar ik heen moet, welke keuzes ik nu weer moet maken om alles weer tot rust te krijgen. Wanneer is het genoeg? Wanneer is het teveel? Wanneer krijg ik eindelijk door hoe ik moet doseren?
Zuchtend vraag ik mijn spiegelbeeld waarom ik het mezelf zo verdomde moeilijk maak. Als vanouds verwelkom ik de wervelwind van emoties. Ik moet ze voelen. En ervaren. Maar begrijpen is voor later. Ik wacht op de tranen. De warme, welkome tranen die me altijd konden troosten. Ik had nooit moeite met huilen. Maar mijn ogen blijven droog.
Je schrijft heerlijke stukken Sas, ga zo door. Ook deze is weer diepgaand en veelzeggend. Mooi!
Mooi geschreven, babbeltje waardig 😉
ja sorry maar ik laat je niet met rust!!