Traktatie in bed..

Als baby kreeg ik er geen genoeg van. En hield ik met mijn nachtelijke krijsbuitjes mijn ouders ervanaf. Als kind wilde ik het nooit. Tot er gekleurde vlekjes voor mijn kinderoogjes dansten en ik de ontelbare gaapjes niet meer kon onderdrukken. Toen ik ouder werd mocht ik steeds later gaan. Elk jaar een kwartiertje langer opblijven. En als ik dan in bed lag, deed ik stiekem mijn licht aan en las ik een boek, onder het genot van mijn vers meegesmokkelde snoepjes.

Nu ik ouder ben, is slaap een ware traktatie. Ik doe niets liever dan lekker wegzakken in mijn eigen tweepersoonsbedje op mijn donzen kussen en onder mijn satijnen dekbedje om weg te doezelen bij de gedachte aan een vrolijk gezicht. Maar ik weet dat krap zes uur later de wekker weer gaat. De ontelbare veel te korte nachten, dankzij wilde stapavonden of snurkende bedgenoten (meestal beide), breken me bijna op. De leuke tv programma’s tussen 12 en 2 doen ook al niet veel goeds. En de gelukzalige ochtenden wanneer ik me nog even om kan draaien als ik wakker word, zijn inmiddels op een hand te tellen.

Hoog tijd voor verandering. Het is toch van de zotten dat ik mezelf dit verslavende, maar ontzettend gezonde genotsmiddel ontneem?! Vanaf nu ga ik minstens twee avonden voor twaalf uur slapen. Een half uurtje lezen, onder het genot van een lekker muziekje met de afstandsbediening ver uit mijn buurt. Om de volgende ochtend als de wekker gaat, weer fris en fruitig op te staan. Welterusten!