Censuur II

Mijn weblog is nogsteeds mijn uitlaatklep. De zandbak van mijn exhibitionistische geest, waar ik lekker naar hartelust kan spelen terwijl iedereen al lurkend meekijkt. Ik zoek de grenzen op van het medium, gooi stukjes ziel open en bloot op tafel en schuw zelfs niet openlijk te praten over de lusten des levens. Mijns levens, wel te verstaan.

Soms zijn er echter van die perioden dat alles wat je denkt en voelt totaal ongeschikt is voor publicatie. Of beter gezegd, te persoonlijk. Soms kan alles wat je wil zeggen ook beter ongezegd blijven. Omdat het toch aan dovemansoren gezegd is. Omdat je je niet wil laten kennen en geen letter meer wil vuilmaken aan degene die je gekwetst heeft. Of omdat je simpelweg niet wil dat iemand het leest.

Ik heb gedacht aan een nieuwe log. Een anonieme. Maar in de wereld van wipscriptjes en ip-adressen is anoniem toch nooit echt anoniem. En omdat de knipperende cursor me nog altijd rust geeft, vertrouw ik mijn geheimen voorlopig toe aan het geduldige witte veld. Daar waar een weblog tekort schiet, is er gelukkig altijd nog Microsoft Word.