Hartbewaking

Er zijn van die dingen die je diep wegstopt, die je begraaft onder een dikke laag zand en aanstampt tot je bijna bent vergeten wat er onder lag. Je gaat verder zonder na te denken en gelooft echt dat het je allemaal niets meer doet. Het doet je ook niets meer.

Tot een allesverwoestende vloedgolf je zorgvuldig aangebrachte beschermlaag in een klap wegvaagt. En alle emoties waarvan je het bestaan niet eens vermoedde open en bloot op tafel liggen. De pijn komt je bekend voor, maar je hebt niet het flauwste benul wat je moet doen om het te stoppen.

Alsof je op een steriele operatietafel ligt, volledig bij bewustzijn en klaar voor je allereerste open hart operatie. Kwetsbaar en bloot op het koude metaal, zonder verdoving, in steeds hevigere paniek. Maar de chirurg is nergens te bekennen. Zelfs de verdwaalde co-assistent reageert niet op je hartekreet.

Dus neem je het heft weer in eigen hand. Bij gebrek aan naald en draad gooi je de gapende wond weer vol goedkoop zand. En voor je het weet, kun je je de pijn weer bijna niet meer herinneren. Echter onder al dat zand blijft de wond gapen en de pijn knagen. En genezen, zal het nooit…