Liever samen/alleen*

Wat is er beter, single of samen zijn? Ik vraag me werkelijk af of een van de twee qua voordelen wel opweegt tegen de andere. Als je single bent mis je vaak de passie, het delen van plezier en zorgen, het leven en geven voor een ander. Je mist het geluk dat je ervaart wanneer hij zijn liefde voor jou toont en je met een verliefde blik in zijn ogen verklaart hoe gelukkig jij hem maakt, en hoezeer hij nooit meer zonder je kan.

Maar aan de andere kant heb je als single ook geen last van een overal rondflirtende (en/of -neukende) man, leugens en bedrog, jaloezie, afnemende passie, levensvragen als ‘houdt hij nog wel van me?’ en hoef je niet constant te werken aan het behoud van je relatie. Je hoeft met niemand rekening te houden en je man niet geestelijk en fysiek tevreden te houden. Bovendien scheelt het een hele hoop ergernis. Geen tranen omdat hij je slecht behandelt, omdat hij niet belt of weer eens niets terugstuurt.

Geen gekwetste gevoelens omdat hij liever met zijn vrienden in de kroeg hangt dan met jou (is), geen verdriet omdat hij je nooit meer aanraakt en er steeds niet voor je is. Je geloof in mannen wordt niet elke dag minder en zijn groeiende bierbuik en irritante gewoontes zorgen er niet voor dat je hem steeds minder opwindend vind. Je hoeft je vriendinnen niet dagelijks te bellen om je frustraties over zijn gedrag te ventileren, maar alleen maar om te huilen dat je zo alleen bent.Â

Want als ik even fast forward naar de aankomende winter sjees, krijg ik lichtelijk de bibbers als ik denk aan die eenzame koude dagen. Ik zou ze met alle liefde met de man van mijn dromen (of hij die daar op dat moment ’t dichtst in de buurt komt) doorbrengen. Een kerst zonder geliefde, die mij zachtjes kust, overlaadt met kado’s en die geniet van mijn speciale rode kerstlingerie (want met Kerst mag dat), die onder het genot van een heerlijk muscatwijntje op de bank met mij naar Love Actually kijkt, terwijl ik liefdevol in zijn nek krabbel, is geen Kerst.

But then again, stappen met eveneens single vriendinnen, geen verplichte kerstdiners en -borrels, geen familie etentjes met zinloze cadeaus en dito tradities, geen stijve feestjes maar een spannende vakantie met vriendinnen in een warm oord, klinkt me ook als kerstklokjes in de oren..

De balans vinden tussen het stillen van je eenzaamheid en het genieten van je vrijheid is een levenstaak waar slechts weinigen in slagen. Wanneer we alleen zijn zoeken we naar een metgezel, in de hoop dat hij ons gelukkig maakt. Maar wanneer die kerel eenmaal geschaakt is, missen we binnen no time de vrijheid van het moment. Is het een kwestie van de juiste man aan de haak slaan, of is het gewoon nooit goed? Ik weet niet wat er beter is, gelukkig maar alleen zijn of in een zee van jaloezie, ruzie, tranen en ellende zo nu en dan momenten van intens geluk beleven?Â

Toch kies ik voor het laatste.

*Â Doorhalen wat niet van toepassing is