Schrijven zegt méér!

Met een voldaan gevoel plak ik de zelfdeklevende postzegel in de rechter bovenhoek. Geen koningin beatrix, maar een blauw-groen gildeglas. De smaak van enveloppelijm kleeft nog aan mijn tong. Morgenvroeg fiets ik langs de brievenbus om mijn zorgvuldig genoteerde boodschap over te dragen aan de betrouwbare (en zeer attente) handen van de heren TNT. Zouden ze nog wel een dag later bezorgen, die rode oranje gleuvenvullers?

Een vlaag van nostalgie overvalt me. Al maanden loop ik met een velletje postzegels in mijn portemonnee. Alle tien, stuk voor stuk, zaten ze er nog op. Onder in mijn la ligt een doos met brieven. Kettingbrieven, liefdesbrieven, verjaardagskaarten. Brieven uit groep zes of zeven van mijn penvriendinnen.

Ik had er drie. Eentje uit Goirle, waar ik ben opgegroeid. Eentje uit Oss, een meisje dat ik op vakantie had leren kennen toen ik 10 was. En eentje uit Denemarken. Alle brieven en kaarten werden met zorg geschreven en bewaard. En met minstens net zoveel zorg beantwoord.

Maar van de afgelopen 10 jaar heb ik nauwelijks meer persoonlijke post. We mailen. We msnen. We hyven. We krabbelen. We smsen. We bellen. Maar schrijven, dat doen we niet meer. Zonde, want het eigenlijk is het veel bijzonderder.

Mysterieus, omdat je brief opgevouwen en ingepakt zit in een niets verradende enveloppe. Herken ik het handschrift? Ruik ik parfum? Van wie zou hij zijn? Egostrelend en speciaal, omdat de boodschap met zorg is geschreven en de zender natuurlijk door wind en weer is gefietst om de brief te kunnen posten…

Bevangen door de nostalgie van het moment ontstaat er een plan. Binnen twee maanden ga ik alle negen overgebleven postzegels gebruiken. Een zware taak, want wie moet je schrijven? En wat schrijf je in een brief als je toch maar één sms van elkaar verwijderd bent? Terug in de tijd, met niets dan een bureaulampje, mijn lievelingspen en briefpapier. Who’s first?

PS. Helaas, bovenstaande brief komt niet uit mijn persoonlijke collectie 😉