Gracia España!

Felblauwe luchten, zacht ruisende golven, kokende zandstranden, verzengende hitte en zilte droge zeewinden. Siestas in de middag, dineren in de nacht. Geurige tapas, verse vis, paella en opgerolde eiertortillas. Spaanse chicas met zwierige heupen, perfect gemanicuurde teentjes in hooggehakte sandaaltjes, overweldigende zwarte haardossen, korte jurkjes, een overdaad aan gouden of plastic sierraden en donkere make-up, druk en luidruchtig kwetterend in hun gedateerde en gepimpte mobieltje, fanatiek gebarend, por supeuesto, todo con passión! Dan de hombres, met hun donkere huid, ogen en haren, gladgeschoren oksels, borst en benen. In linnen broeken, strakke shirts en kekke slippers. Metromannen of mega maracónes, maar nergens een Bavaria oerman te bekennen. Que buenissimo, we zijn in Spanje!

Torremolinos mag dan de toeristische badplaats zijn die, met haar zonovergoten stranden, menig te dik en te wit Engels gezin aantrekt, de Spaanse taal is al wat er klinkt. Telkens weer werden we voor Spanjaarden aangezien. Met onze donkere haren en lichtgebruinde huid, werden we in het Spaans aangesproken. Nouja Spaans, men spreekt Andalousisch, Spaans Tukkers met een Limburgse zjwoeng. Gracias wordt gracia. Dos cervezas wordt do cerveza. De helft van elk prachtig woord blijft hangen in de steevast slispelende Zuid-Spaanse monden, zodat ik, omvergespoeld door elke golf Spaantalige klanken, niets meer wist van mijn steenkolen-Spaans en als verlamd in steenkolen-Engels (terwijl ik die taal toch aardig beheers) wat terughakkelde in de hoop dat ze er iets van zouden begrijpen. Tevergeefs.

                                                            
Hoewel de Andalousiers slecht Engels praten, doen ze tot mijn spijt wel ontzettend hun best om hun keuken aan te passen aan dat wat onze wit gesproete medemens klaarblijkelijk graag eet. In gebrekkig Engels bieden de restaurantjes langs de kust eveneens gebrekkig Engels voedsel aan. Vlakke, vale foto’s van bonen in tomatensaus en dikke vettige ‘sausages’ prijken prominent aan de gevel van elk etablissement. Afbeeldingen van slappe frieten en te lang gebakken huevos die je abrupt elke eetlust ontnemen ontsieren de menu-kaart voor elk gezellig ogend strandtentje. Zonde. Toch bleef ik, als altijd, onverstoorbaar op zoek naar authenciteit. Echt Spaans eten. Cultuur. Naar de plekjes waar alles Spaans klinkt en ruikt en smaakt. Maar ik trof niets dan toeristische oppervlakkigheid. Tot de laatste avond…

                                                              
Een avondwandeling door Torremolinos op knorrende maag leidde ons toevallig langs een Tapas restaurantje. Het was een uur of negen, vroeg naar Spaanse begrippen, maar de taberna was volgepakt. Nergens een woord Engels, enkel grote groepen luid pratende Spanjaarden die met zichtbaar genoegen hapjes, salades en ander verukkelijk lekkers van witte dampende schalen aten. Wij kregen een tafeltje binnen, in de hoek, twee bordjes en een Spaanstalige menu-kaart waar ik maar ongeveer een zesde van begreep. Maar allez, het was vakantie, dus we bestelden maar wat. En nog wat. En toen nog wat. We aten onze buikjes rond, likten onze vingers af, terwijl de drukte tot grote verbazing van Sander tot elf uur ’s avonds alleen nog maar leek toe te nemen. Wie zoekt, die vindt. En geniet.

Spanje geeft je het gevoel dat je leeft. Het versterkt je zintuigen, je oog voor detail, warmte en rust. Het niets moeten maakt je ontspannen, het alles mogen maakt je ongelofelijk toegankelijk voor schoonheid, geuren, kleuren, sensaties en ervaringen die je gretig opzuigt en krampachtig probeert te koesteren omdat je het nodig hebt in het koude, nuchtere kille Nederland. Als ik mijn ogen sluit hoor ik de zee nog zachtjes ruisen, de auto’s toeteren, de kinderen gillen in het zwembad, de airco zoemen en de Andalousiers geanimeerd lachen en praten. Het was heerlijk, het was fantastisch, gracia España!