Elk uur wordt het radionieuws afgesloten met een vrolijk bericht over de aanhoudende vorst. Elk willekeurig journaal bericht over de kilometerslange tochten over sloten en meren. En over het NK op natuurijs. Vrolijke Nederlanders met blozende wangetjes en Unox muts op hun hoofd vertellen stralend hoe lang het wel niet geleden is dat zij op echt krakend Hollands ijs hebben gestaan. En hoe blij ze zijn dat het nu eindelijk weer eens kan. Dj weet-ik-veel van radio noem-er-es-een vraagt elke luisteraar of hij/zij dit weekend ook de schaatsen onder gaat binden. Want ook de komende dagen ‘vriest het nog dat het kraakt’. Dus schaatsminnend Nederland kan dit weekend (wederom) haar hart ophalen…
Het is niet dat ik het niet begrijp. Heus. Ik snap echt wel dat het heerlijk is om van stempelplek naar stempelplek te sjeezen op je net geslepen ijzers, terwijl het ‘wegdek’ steeds hobbeliger wordt door al je voorgangers, er steeds meer water op het ijs komt te staan, omdat het stiekem toch wel dooit, en terwijl er hier en daar om je heen hordes mensen door het ijs zakken. En je moet ook niet denken dat ik (hoewel dat wel zo lijkt) een hekel heb aan alles wat met winter te maken heeft. Heus niet. Dat is het niet.
Het probleem is, en nou moet ik (hoewel de titel het al een klein beetje verklapt heeft) even een bekentenis doen, *ahum*, ik ben misschien 
wel de enige Nederlander boven de 3 jaar die niet kan schaatsen *schaam*. De enige die het nooit geleerd heeft, want toen ik jong was, was het nooit winter. Echt niet. En nu ben ik natuurlijk veel te oud. 1 november jongstleden stond ik voor het eerst op het ijs. Met vriend. En rekje. Waaraan ik me zo stevig vasthield dat mijn handen na afloop in de houding van een kommetje vastgevroren waren. Doodsbang was ik. En kindertjes van amper 2 jaar oud, die het schaatsen er natuurlijk met de snertlepel ingegoten hebben gekregen, sjeezden als volleerde Sven Kramertjes langs me heen. En ze lachten me uit, echt, ik weet het zeker. Ze giechelden en fluisterden dingen tegen elkaar als:
“Zie je de mevrouw daar, die schaatst met een rekje. Whahaha. Het is toch niet te geloven!“
of nog erger
“Kijk die vrouw met dat rekje. Ze is minstens tien keer zo oud als wij! Wat zielig!”
En ik ben dus niet zielig he. Schaatsen + ik = gewoon geen goede combi. En ik ben zeker weten steengoed in tientallen andere sporten (al heb ik het nooit geprobeerd). Geef mij maar gewoon die warme chocomel of gluhwein en snert met echte Hema worst, dan moedig ik de moedigen onder ons wel vanaf de zijlijn aan. Of ik blijf gewoon binnen, waar het warm is. Nog beter.
Ja ik heb ze ook gehoord, die kinderstemmetjes op de ijsbaan;)
Voor iemand die op zo’n hoge leeftijd nog moest leren ‘schaatsen’ vond ik dat je het best goed gedaan hebt!:P
Je hebt in elk geval een keer geschaatst en ervaren hoe het was, dat kan niemand je meer ontnemen 🙂
Bij mij was het vroeger verplichte kost, mijn vader verkocht namelijk schaatsen. Kunstschaatsen vond ik nog leuk, kon ik welgeteld 1 kunstje mee: een rondje draaien 😛 Noren kon ik niet mee overweg. En daarbij: kreeg altijd koude voeten en als ik iets haat, is het kou.
Ik blijf dus bij jou binnen in de warmte, is dat goed? Of ga op pad om schaatsende mensen te fotograferen. Dat is dan wel weer leuk.
Ik hou van de winter !
Ik hou van schaatsen kijken
En ik haat schaatsen 🙂
Schaatsen kan ik prima. Maar… ik kan nie remmen nie….
De eerste paar stapjes waren spannend.. Maar uiteindelijk ging ik als een sven kramer op kunstschaatsen over het ijs.. Koud en met blauwe plekken kwam ik eraf.. Blij met gewoon grond onder mijn voeten..
Ach, ieder z’n kwaliteiten toch? 😉
He sas, bij gebrek aan je e-mailadres: dat filmpje voor mijn ouders heb ik gemaakt met iMovie. Groetjes
Off topic: Niets geheim. Maar het is gewoon gemaakt in photoshop in een heleboel laagjes. De foto’s bewerk ik eerst vooraf tot een polaroid wat ik op een nieuw leeg veld plak. Tussendoor komen de teksten, waar ik ze maar hebben wil. Afgewerkt met de sterretjes.