Private investigation…

Heb je een zwakke maag? Ben je bang voor dokters? Ben je een man? Je kunt nu nog afhaken. Niet? Zeker weten? Goed, daar gaat ie dan…

Het was donderdagochtend, kwart voor tien ’s ochtends, en ik zat nerveus op een stoel in een wachtkamer. Naast me zat Sander. Ik was boos op hem. Ik weet eerlijk gezegd al niet meer waarom. Maar dat doet er niet toe. Het kwam door de zenuwen. Ik keek zenuwachtig om me heen. Er zat een man te bellen, voor zijn werk notabene, terwijl dat niet mocht. Het kon de apparatuur storen. Die zou ineens niet meer goed kunnen werken. En die apparatuur zou ik dadelijk nodig gaan hebben. Dus ik was boos op hem. Maar dat doet er niet toe. Want het kwam door de zenuwen.

Ineens ging de deur open. Een vrouw in een blauw operatiepak  riep mijn naam. Ik keek haar met grote, bange bambi-ogen aan (you get the picture). Ze gaf me een pijnstiller. Ik nam hem. Voor het zelfde geld was het een of andere wazige drug. Maar ik vertrouwde haar. Ik kon ze altijd nog aanklagen. Dus ik ging met haar mee. Drie assistentes en een dokter heetten me welkom. Zoveel mensen, alleen voor mij, dat maakte me nog nerveuzer. Ik moest me omkleden in een hokje. Alles uit. Alleen mijn bh bleef aan. Vervolgens moest ik uitgekleed, naakt, kwetsbaar, vreselijk ontzettend nerveus de operatie kamer inlopen. Met het schaamrood op m’n kaken, uiteraard.

Als ik dacht dat naakt een operatiekamer inlopen gênant was, dan kwam ik nog van een koude kermis thuis. Ik werd in een vreselijk oncharmante positie gemanoeuvreerd. De gynaecoloog probeerde me gerust te stellen. Benen omhoog, wijder, nog wijder, ja helemaal wijd. Vier vrouwen waren er, om een stukje van mijn baarmoederhals te verwijderen. Ik dacht nog: “Goh, nu hebben bijna net zoveel vrouwen als mannen mijn poes gezien.” Maar de gynaecologe onderbrak mijn gedachten. Ze vond dat ik nog niet goed lag. Het moest nog wijder, nog hoger, nog verder open. En mijn bips (waarom zeggen dokters altijd bips?) moest lager. Heerlijk. Mijn edele delen werden als een dure van Gogh tentoongesteld aan de geïnteresseerde kijkers.

Vervolgens manoeuvreerden vaardige vrouwenhanden een speciale niet stroomgeleidende eendenbek naar binnen, de boel werd schoongemaakt en ik kreeg vier spuiten. Van die verdovingsgevallen. Ik werd een beetje trillerig. Van de verdoving. Of van de zenuwen. Ik weet het niet. Maar assistente 1 stelde me gerust. Assistente 2 pakte een apparaat. Toen was het zover. Halve meter stofzuigerslang ging erin, en daar gingen we. Ik mocht niet bewegen, want dan zouden er onbedoeld gezonde delen worden weggeschroeid. *Slik* Alsof ik nog niet nerveus genoeg was…

Vijf minuten later stond ik alweer op de gang. Aangekleed. Met twee tampons in mijn kanaal (ja dat kan). En maandverband in mn broekje. Ik wist meteen weer waarom ik dat spul nooit gebruik. Wat loopt dat onhandig zeg. Ik strompelde naar Sander toe. Opgelucht. Bang dat de pijn nog ging komen. Maar vooral opgelucht. Het was meer eng en rot en gênant dan pijnlijk. Gelukkig. En vandaag, twee dagen later, heb ik nergens last van. Maar de ergste beproeving komt nog. Vier weken, vier(!) weken zonder seks.. Help!