Heb je dat ook wel eens? Dat je ’s ochtends wakker wordt en alles wat er de vorige dag gebeurd is, een grote wazige onwerkelijke droom lijkt. Dat de dag ongemerkt over is gegaan in een vreemde avond en een korte nacht, en de werkelijkheid zomaar overvloeide in een hele lange, verbazingwekkende droom. En dat je je afvraagt of je daar nou blij mee moet zijn of juist niet?
Zo nu en dan gebeuren er dingen die het uiterste van je vragen. Dingen waarvan je niet weet of ze je nou dichter bij het probleem of bij de oplossing brengen. Gebeurtenissen, die je gewoon niet kunt accepteren. Want je zou er zomaar aan onderdoor kunnen gaan.
Als voor de zoveelste keer je hoop is aangewakkerd en met een klap de grond in is geslagen, verberg je de herinnering achter een masker van zelfverzekerdheid en kracht. Je stopt het weg. In een hoekje van je hart, ver weg van de werkelijkheid, op een plek waar niemand het kan vinden. Zelfs jij niet. Maar waar altijd een waakvlammetje vol hoop zal blijven branden…
Sta op
en wrijf in je ogen
Hoop en verleiding,
hebben je weer bedrogen.
Te herkenbaar voor mij…