Ik heb de neiging om alles te romantiseren. Van een uitstapje naar de Efteling met familie of een avond stappen met vriendinnen tot een ‘romantisch’ weekendje weg met mijn vriend. Ik maak het in mijn hoofd zo prachtig, zo romantisch, mooi en perfect, dat de realiteit er bij voorbaat al niet tegen opgewassen is. Het resultaat? Teleurstelling alom…
Ik zie er niet zo slank en fashionable uit als in mijn fantasie, hij 
zegt eigenlijk helemaal niet van die romantische dingen, ik krijg hoofdpijn van die dure wijn en het eten is niet zo goddelijk lekker als ik had gehoopt. Mijn voeten doen pijn in die mooie schoenen, mijn sexy jurk is eigenlijk veel te koud. Als we ’s avonds terug in ons hotel komen, komt er van de champagne, aardbeien en chocola in het met kaarsen verlichte bubbelbad weinig meer terecht. Ook de romantische vrijpartij in het zachte hotelbed wordt overgeslagen, omdat we in no time -doodmoe van de lange dag- op het zachte hotelbed in slaap vallen…
Het is niet zoals in de film. Niet zoals in het boek. Als je je verheugt op een feest, op een vakantie of een avond stappen, valt het bijna altijd tegen. Het zijn de spontane uitspattingen die fantastisch zijn, die je het gevoel geven dat je leeft. Het zijn de verrassingen die het ‘m doen. En dan maakt het niet uit hoe je eruit ziet, waar je bent en hoe goed slecht de wijn is die je drinkt. Dan telt alleen de sfeer, de muziek, de mensen met wie je bent en de vrolijkheid die je deelt. Dan is het niet zoals in de film, het boek of je fantasie, maar veel beter. Want het is echt. Hartstikke echt.
Haha, heel herkenbaar… Ik heb dat ook! 😀 Zonde, want dan vergeet je te genieten van hoe het wel is!
Misschien moet je gewoon wat minder plannen en het leven wat meer over je heen laten komen. Inderdaad met te hoge verwachtingen valt alles tegen, wees daar dan voortaan op ingesteld. Verwacht niet het beste van het beste, maar laat je verrassen door wat de dag je brengt…
Ik had ooit een vriendje die had geregeld dat ik met vriendinnen uit eten ging, terwijl hij mijn hele kamer omtoverde tot een paradijsje vol kaarsjes, rozenblaadjes. Vergezeld door een glas champagne, een nog grotere bos rozen en een nieuw lingeriesetje werd ik aldaar ‘verrast’ door die schat.
Was dat het meest romantische wat iemand ooit voor me deed?
Nee. Dat was het vriendje die me midden in de nacht ophaalde omdat hij me zo graag wilde zien. Het was winter, donker en koud, en wij sjeesden over de A2 in een cabrio met open dak en een blote sterrenhemel.
Moraal van het verhaal? Vrouwen denken dat ze weten wat ze willen. Daarom verras je ze juist met onvoorspelbaarheid. Wispelturig gedrag is our middle name. Knoop dat goed in uw oren heren!