Ik vind kinderen best leuk. Als ze niet janken of jengelen, schreeuwen of gillen. Als ze niet krijsen omdat ze in hun twee minuten geleden verschoonde luier gepoept hebben. Als ze niet honderd keer met hun tennisbal tegen je ramen aan slaan. Als ze niet voor de zoveelste keer slaande ruzie hebben met hun broertje of vechten met de overbuurjongen.
Als ze niet je mooiste jurk verpesten met je beste lippenstift, 50 euro jatten uit je portemonnee, veel te veel alcohol drinken en door de heren plisie thuisgebracht worden of nog erger.. op hun 14e zwanger worden van hun eerste vriendje. Heus. Als ze dat allemaal niet doen, vind ik ze best tof.
Bij anderen. Want als ik heel eerlijk ben, moet ik er niet aan denken om mijn vrijheid en onafhankelijkheid op te geven. Om verantwoordelijk te zijn voor een ander leven. Planten gaan altijd dood in mijn buurt. Aan dieren heb ik me nog maar niet gewaagd. En baby’s, come on, wat is daar nu leuk aan? Oké, ze lachen vreselijk lief, maken van die überschattige geluidjes en ruiken naar, ja, naar pasgewassen baby. Oh en je kunt heerlijk met ze spelen, wandelen, knuffelen, ongegeneerd naar de Teletubbies kijken en en en…. Maar other than that heb je er toch helemaal niets aan?
Toen ik twaalf was en in de brugklas zat kreeg ik een zusje. (Ja, dat is heel anders dan je eigen kind, maar het komt toch wel het dichtst in de buurt.) En hoewel ik idoláát van haar ben en gruwelijk veel van haar houd, heb ik geen moment gedacht: “goh, dat wil ik nou ook later, zo’n baby.” Ze zeggen dat je rond je dertigste opeens vreselijk naar een baby gaat snakken. Dat je van de ene op de andere dag ineens smacht naar een mini-versie van jezelf, waar je al je kennis en levenservaring op los kan laten (veelal zonder zichtbaar resultaat).
Maar als ik eerlijk ben, denk ik niet dat dat gaat gebeuren. En dat kan natuurlijk niet. Emancipatie of niet, een vrouw zonder kinderwens is nog altijd een taboe. Alsof wij onwillenden tegen de wil van de natuur ingaan en, niet te vergeten, geen respect hebben voor al die vrouwen die geen kinderen kúnnen krijgen. Ik ben dan ook jaloers op vrouwen die zeker weten dat ze kinderen willen. Die glunderen als ze zeggen: “Nu nog niet hoor, maar later zeker. Minstens 2!” Want eigenlijk wil ik niets liever dan kinderen willen.
Maar het is niet zo. Nu word ik vast overladen met reacties als ‘Je weet echt niet wat je mist!’ en ‘Je denkt alleen aan de negatieve kanten van het moederschap!’ of wat dacht je van ‘Er is niets mooier dan (de geboorte van) je eigen kind.’ En ja, dat zal zeker zo zijn. Maar ik blijf bij mijn standpunt. En je moet wel van hele goede huize komen wil je mij van mijn standpunt brengen. Ik wil echt zekerste weten helemaal never nooit enige kinderen.
Denk ik.
Ach je mag straks wel vrijwillig komen oppassen hoor, helemaal geen probleem. Heb je een surrogaat baby!
ik zal je er niet op veroordelen hoor. ik denk dat het iets biologisch/hormonaals is. dat er bij sommige vrouwen op een gegeven moment gewoon een knop aangaat, rammelende eierstokken of hoe je het ook wilt noemen, en bij andere vrouwen niet. maar als die knop om is, wil dat ook niet zeggen dat je het gelijk moet doen want je moet zo’n beslissing met je verstand nemen, niet met je hormonen/emoties….. vind ik….. en verstandelijk gezien… kan ik amper voor mezelf zorgen en gaan planten ook dood (al heb ik ergens zo’n gevoel dat ik meer zou houden van een baby dan van een plant?? iets met product van jezelf en 9 maanden gedragen en gebaard enzo). anyway, voorlopig nog maar ff niet :). ben 29 dus de klok tikt. waar kan ik een extra decennium kopen…… ???
We’ll see;)
Joehoe!
Nou geef mij maar lekker veel kinderen! Is toch leuk om een gezin te runnen, je kinderen zien op te groeien en een nieuw leven te geven aan de wereld.. hmmm.. nee niets gaat boven family love!
xx
Ik zou gewoon kijken wat de tijd je brengt. Als je die behoefte wel krijgt, en het zou mogelijk zijn om kinderen te krijgen dan is dat toch prachtig? Maar als het niet hoeft en je besluit dat het zo goed is, dan toch lekker niet. Die keuze komt vanzelf wel.
Die hoef je nu toch niet te maken?
Ik heb er respect voor dat je hier zo open over bent. In mijn omgeving ken ik toevallig iemand die eigenlijk helemaal niks met kinderen heeft en recentelijk de 2e heeft gekregen ‘want dat hoort nu eenmaal zo’.
Vanaf dat ik kan praten heb ik iedereen die het maar horen wilde verteld dat ik later ‘mama’ wilde worden. Geen kapster, verpleegster of brandweervrouw… nee, mama. En dat gevoel is altijd gebleven. Na de geboorte van de eerste was dus ook al vrij snel duidelijk dat we ook graag een 2e, 3e en eventueel 4e zouden willen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat als de tweeling er straks is, ik waarschijnlijk niet nog een kindje wil. Niet omdat ik 4 kinderen teveel zou vinden, maar een 3e zwangerschap zie ik (met al die complicaties) niet zitten…
Het is bijzonder, maar geen taboe wat mij betreft. Je hoort het niet vaak. Iedereen kan/mag gelukkig zijn eigen keuze hierin maken en je moet doen waar jij je goed bij voelt. Niks is erger voor een kind dan ouders die hem/haar eigenlijk niet wilden!
Hallo Sassie,
Het enige dat telt is wat je zelf wel of niet wenst. Zelf was ik er altijd “bang”voor dat het bij het instinct hoorde en bij mij bleek dat dan ook zo te zijn. ( ben er dolgelukkig mee)
Ik was wat aan het googlen en kwam op het volgende. Je hebt er niets aan, maar ik wilde het toch even delen:
Op Speurders.nl vind je een Kinderwens, tweedehands en nieuw, te koop gevraagd en aangeboden.
Succes met je Blog