Ik ben all for personal branding. Echt! Onlangs redigeerde ik voor Frankwatching dit artikel van Rob le Pair, over hoe belangrijk bloggen is voor personal branding, in dit geval voor studenten. En ja, dat is het. Het voorbeeld dat Rob noemt, dat is zo’n beetje mijn verhaal. En wellicht ook het jouwe. Je zelf aan een baan bloggen of aan een nieuwe opdracht tweeten. Jezelf neerzetten als merk. Uniek, tussen al die anderen. Opvallend, met je kop boven het maaiveld. En status krijgen, voor dat wat je zegt, weet en deelt.
Het zal een enkeling zijn opgevallen dat het de laatste maanden wat stiller is rond mijn online persoon. Ik blog nauwelijks. Ik tweet veel minder. Ik plus sporadisch. LinkedIn laat ik al helemaal links liggen. Het lijkt een beetje op die aloude interne twist; elke blogger heeft wel eens een tijd niet geblogd. Writer’s block, andere prioriteiten. Je kent het wel.
Succes = bekendheid
Maar er is nog een reden. Ik heb me gerealiseerd dat met (bescheiden) succes, ook meer bekendheid komt. Ik heb me gerealiseerd dat publiciteit me eigenlijk helemaal niet trekt. Dat merkte ik onder andere afgelopen winter met Christmaholic, mijn blog over kerst, waar steeds meer mensen voor schrijven en steeds meer bezoekers op afkomen. De site vind ik geweldig. Meer lezers ook! Online de publiciteit op zoeken voor de site, doe ik graag. Maar toen de radiozenders en kranten mij persoonlijk benaderden voor interviews, haakte ik af. Ik op de radio? Ik met mijn kop in de krant? Neen, dank u.
Als dat wat je deelt aankomt, dat wat je schrijft inspireert, als je initiatieven aanspreken, als de evenementenorganisatoren en de ’traditionele media’ je zelfs vinden, dan heb je toch het ultieme doel van (personal) branding bereikt? Daar doen we het toch allemaal voor? Maar wat als je stiekem helemaal niet bekend wil zijn? Geen merk wil zijn? Of gewoon even helemaal geen zin hebt in (virtuele) aandacht? Geven, noch nemen. Kun je dan gewoon stoppen met personal branden?
Wat is het doel van personal branding?
Ik ben onder de indruk van mensen die dag in dag uit, jaar in jaar uit hun visie en kennis blijven verspreiden. Dagelijks lezen, bloggen en tweeten, voortdurend op zoek zijn naar nieuws en nieuwe invalshoeken. Altijd geïnspireerd lijken te zijn en die inspiratie delen. Mensen die onvermoeibaar content blijven creëren én cureren. Hoe houden ze het vol? Naast hun werk, gezin en sociale leven. Ze krijgen status, worden gezien als experts. Ze schrijven whitepapers en boeken, spreken op evenementen, komen op tv en doen radio-interviews. Want dat is wat er volgt. Als je het goed doet. Toch? Waar doe je het anders voor?
Als je als bedrijf stopt met branding en promotie, heb je grote kans dat je inkomsten teruglopen. Dat je naamsbekendheid afneemt. Maar als mens? Kun je een half jaartje met personal branding sabattical? Of is het een kwestie van bezint eer ge begint? Als je niet met regelmaat blogt, tweet, plust en de nodige whitepapers, ebooks of échte boeken de wereld in slingert, ben je dan überhaupt nog wel iemand? Is er ook een gulden middenweg? Tot hier en niet verder?
Halleluja. Dank voor deze ZEER zinnige bijdrage. Ik herken het- en ben het helemaal met je eens. Ja. Je mag soms even een tijdje verdwijnen. Ik heb gemerkt dat ik graag wil opvallen. Graag online aandacht wil. Gerespecteerd wil worden om mijn persoonlijkheid, creativiteit, LinkedIn profiel en het allerliefst wil ik van alle kanten die bevestiging, baan aanbiedingen enzovoorts. Maar ik wil geen onzinnige bijdragen leveren. Niet tweeten om te tweeten. De authenticiteit vervalt langzaam maar zeker uit het social media landschap, niet alleen voor organisaties maar ook voor personen.
Maar ik constateer dat ik ook lichtelijke dwangmatigheid heb in het grijpen naar mijn Smartphone. Me irriteer aan mijn vriend die dezelfde verschijnselen vertoont. En ik wil op vakantie kunnen met dat ding uit. Twee weken back to basic. Even niet alles delen, maar genieten van mijzelf, van mijn achievements en van degenen met wie ik dat het allerliefste deel. Want uiteindelijk is dat wat telt. Ik zet mezelf soms even uit. Want dan laad ik pas echt op.
Interessante vraag! Ik denk dat er zeker een gulden middenweg is. Je hoeft niet dagenlang uren achter elkaar te bloggen, tweeten, liken, plussen en wat niet nog meer. Af en toe volgens een gedegen (tijds)plan lijkt me voldoende. Het ligt er natuurlijk ook helemaal aan wat je zélf wilt bereiken. Wat vind jij belangrijk in het leven? Wanneer vind jij dat je ‘iemand’ bent? Ga daar vanuit, en niet van de mening van anderen. (Lastig, I know!)
Zelf heb ik juist meer moeite met het feit dat ik mezelf niet in één personal branding hokje kan stoppen, omdat ik zoveel uiteenlopende dingen doe. Soms baal ik van dat gebrek aan ’tunnelvisie’ op één onderwerp, maar vaker ben ik blij dat ik als freelancer kan doen wat ik leuk vind, zelfs als dat heel uiteenlopende zaken en onderwerpen betreffen. Mijn focus, en dus mijn personal brand, komen met de jaren vast wel bovendrijven. Succes met je dilemma, ik hoop dat je meer reacties krijgt waar je wat aan hebt.
Wow wat een uitgebreide reacties, thanks!
@Petra: thanks voor je advies! Voor een groot deel komt mijn ‘dillemma’ natuurlijk compleet voort uit onzekerheid, daar heb je zeker een punt. Maar ook dat ik het niet leuk vind om nee te zeggen. En hoe meer je in de picture staat, hoe meer verzoeken je krijgt, waar ik dus in mijn geval geen ja op wil zeggen. Best lastig!
En heel goed van je dat je jezelf dus in feite niet als merk ziet, maar gewoon doet wat je leuk vindt en schrijft over wat je leuk vindt, zonder daarbij perse iets te willen uitstralen of een bepaald ‘image’ te willen uitstralen (of je image is juist van vele markten thuis :P). Misschien is dat the way to go, gewoon doen wat goed voelt en vooral niet doen wat niet goed voelt. En je daar dan niet schuldig over voelen ;-). *Slik*
Ja, ook als je niet schrijft ben je iemand. Alleen is het moeilijker voor anderen om je te vinden en je capaciteiten in te schatten. Dat is een keuze.
Ja, er is ook een gulden middenweg. Schrijven doe je ten eerste voor jezelf, vind ik. Dus waarom dan dezelfde keuzes maken als al die anderen en op iedere mogelijkheid om je personal branding te vergrootten ‘ja’ zeggen? Je schrijfsels zijn jouw speeltuin, alles wat daar het gevolg van is ook. Niets moet en ‘nee’ zeggen mag. Tot hier en niet verder dus. Tenminste dat denk ik…
Dag Saskia, je overpeinzing is me uit het hart gegrepen!
Door ons Frankwatching-artikel waar je naar verwijst zou de indruk kunnen ontstaan dat (ik vind dat) personal branding, publiciteit en aandacht een doel op zichzelf zijn, en dat ‘je online presence‘ een onderdeel is van een weloverwogen strategie die het recept zou kunnen zijn voor een succesvolle carrière.
Het geluid dat je hier laat horen is niet een tegengeluid, maar wel een belangrijke nuancering voor het belang dat je hecht aan personal branding. Ook ik heb in dat artikel willen laten zien hoe het soms onbedoeld kan gaan, hoe het een afstuderende studente kan vergaan die een paar blogposts schreef over haar scriptie, en daar bescheiden over twitterde. De publiciteit die daar uit voortvloeide was een een leuk en misschien belangrijk, maar in ieder geval onbedoeld bij-effect, een uitvloeisel van het feit dat zij iets te melden had, en dat ook deed.
Laten we niet vergeten – en jij laat dat hier onder een goed gevonden titel zien – dat branding ten onrechte kan suggereren dat een persoon een merk is; laten we de term ‘personal branding’ vooral beschouwen als een metafoor, waarin ‘branding’ staat voor het laten zien waar je voor staat, wat je ’te melden’ hebt, wat je bezig houdt, wat je passies zijn, je dilemma’s, je sterke punten.
De waarde van dát merk komt dan toch wel bovendrijven, ook als je eens wat minder drang en dwang voelt tot melden, liken, tweeten en RT-en.