Regelmatig lees ik vol verbazing de reacties op Facebook onder statusupdates met foto’s van veelal populaire pagina’s. Foto’s die een politiek gevoelig onderwerp aansnijden. Of een moreel taboe. Of gewoon iets grappigs. Mensen schelden elkaar de huid vol, maken elkaar voor van alles en nog wat uit. Mensen zijn racistisch, bot, gevoelloos en tactloos. De negativiteit druipt er vanaf. Misselijk word ik er soms van.
Taalvoutjes: de meest serieuze zaak van de wereld?
Neem nou een Facebookpagina als Taalvoutjes. Het enige doel van de pagina; mensen entertainen met grappige foto’s van taalfoutjes en teksten die om welke reden dan ook niet kloppen of gewoon grappig of dubbelzinnig zijn. Ik weet niet of je wel eens de reacties hebt gelezen onder hun updates? Mensen reageren alsof het de meest serieuze zaak van de wereld is als een foutje misschien niet echt een foutje is. Mensen gooien met modder naar de maker van de posts en naar andere Facebookfans. En waarom? Wat hebben ze eraan? Wat bereiken ze ermee? Ik krijg werkelijk waar de kriebels van de discussies die ik soms lees.
Viraal om de verkeerde redenen
Waarom ik ze lees? Goede vraag. Misschien moet ik dat maar niet meer doen. Het is denk ik een stukje digitaal ramptoerisme. En ergens ook wel een stukje relativering. Social media zijn niet helemaal 100% geweldig. Er zit ook, zoals Sander Duivestein het altijd mooi verwoordt, een zwarte kant aan. Heb je bijvoorbeeld een tijdje terug iets meegekregen over #Sharkeisha? Het meisje dat een ander meisje onverwachts neersloeg. Het filmpje van die laffe actie ging viraal op Instagram. Sander noemt het een hype om de verkeerde redenen. Niets is minder waar.
En het lijkt ook wel dat de sociale massa, wanneer je als persoon of bedrijf succes hebt en zodra je met je kop boven het maaiveld uitsteekt, elke gelegenheid aangrijpt om je neer te sabelen. Het lijkt wel alsof elke misstap of fout die je maakt dan wordt opgeblazen tot wereldproporties. Gelukkig gaat dat soms op een ludieke manier (zoals bijvoorbeeld de vele hilarische reacties op onderstaande tweet van Peter R. de Vries), maar helaas veel vaker op een gemene, haatdragende manier.
Een riool…
Ik hou van het sociale web. Maar soms haat ik het. Eigenlijk is haten een te zwaar woord. Ik hou helemaal niet van dat woord. Ik wil het juist zoveel mogelijk uit de weg gaan. Maar het drukt wel het beste mijn gevoel uit; ik was ooit vol naïeve liefde, maar tegenwoordig hebben het sociale web en ik een haat-liefderelatie. Ik vind het nog steeds geweldig leuk om content te maken voor het web die mensen inspireert, aanzet tot delen en reageren. Maar ik hou mijn hart telkens weer vast voor de reacties. Het sociale web is geweldig en ik zou nooit meer zonder willen, maar het is ook gewoon een riool waarin iedereen maar denkt te kunnen zeggen en doen wat hij of zij wil.
Soms vind ik sociale media zó asociaal.
Ik zie het ook heel erg bij bijvoorbeeld beautybloggers. Ze plaatsen een foto op instagram en dan ontstaat er eerst een ruzie over wie de ‘eerste like’ heeft en daarna zeikt iemand de foto af en dan volgt daar weer een ruzie op… pfff… Dit weerhoudt mij er ook van om weer (persoonlijk) te gaan bloggen….
Precies! En ik snap het gewoon niet. Wat zit er in godsnaam achter? Waarom doen mensen dat? En van pubermeisjes (vaak het publiek van beautybloggers) begrijp ik het ergens nog wel. Maar volwassen mensen? I don’t get it.
Goed artikel. Tsja, wat voor soort mensen? Naar mijn mening mensen die zich superieur willen voelen door anderen naar beneden te halen. Dan denk ik aan iemand die in het normale, dagelijks leven flink gefrustreerd is, misschien niets te vertellen heeft op zijn werk of thuis en zich op internet afreageert/stukje macht terug probeert te halen. 😉 Of iemand die zich al superieur voelt, die heb je er ook bij zitten. (Heb het nu over volwassenen)
Mijn d’s en t’s weigeren bv vaak spontaan naar mij te luisteren. Kan roepen wat ik wil. Dat heeft mij heel lang tegen gehouden om persoonlijke online stukken te schrijven, maar daar kom ik nu van terug. Je ontkomt toch niet aan taalnazi’s.
Of, dat je altijd vreselijk aardig en PC moet zijn online, het andere uiterste. Ik ben iemand die in persoonlijke sfeer geen blad voor de mond neemt en een sarcastisch gevoel voor humor heeft ala Will & Grace. Maar online bijt ik wel eens op m’n tong, omdat ik dan het risico loop in discussie te raken met het “superieure” type. Oftewel het type wiens mening als enige telt en waar je niet normaal een discussie mee kunt voeren. Gebed zonder eind.
En zo loop je het risico op zelfcensuur door een paar nare mensen. Dat vind ik nog het ergste van alles. (En die tweets van Peter R.? HILARISCH!!!! >:))
Ik heb hetzelfde gevoel. Aan de ene kant is het geweldig, om in contact te komen en blijven. En net wat je zegt: ook voor vermaak, maar het non-verbale aspect van communicatie mis je soms echt online. Daardoor worden bepaalde updates verkeerd begrepen. Of er is een verschil in intelligentieniveau, waardoor je langs elkaar heen praat. Dat zorgt voor onbegrip. Zelf probeer ik zoveel mogelijk gewoon mezelf te zijn en ik hou me meestal afzijdig van negativiteit, gekibbel en gekat.
Goeie blog Sas, héél herkenbaar!
Mag/Kan je ook je eigen advertenties maken?
Bijvoorbeeld je vraagt aan een bedrijf of zij een advertentie op je site willen voor bijv. $1 per jaar en dat je zelf een banner of iets van je sitebar beschikbaar geeft en dat zij je dan gewoon online betalen zonder dat er een ander bedrijf tussen zit?