Geaccepteerde ijdelheid.

Webloggen is een vorm van exhibitionisme, uiting van je
ijdelheid, las ik in de krant. Het klinkt negatief, maar niets is
minder waar. Want we genieten het meest als anderen
reageren op iets wat wij belangrijk, leuk of mooi vinden…
We tikken pagina’s vol over ons eigen leven.. Diep van
binnen hopend dat anderen het interessant vinden. We doen
vreselijk ons best om een leuk stukje te schrijven, waar
mensen om kunnen lachen of huilen maar in ieder geval
waar mensen op willen reageren.. En het liefst ook nog eens
terug komen om te lezen wat voor spannends jij verder  
nog allemaal meemaakt in je reuze interessante leven..
Ach ja, geef nou toe, wat is er nou leuker dan positief
commentaar krijgen op je creativiteit, op je schrijfstijl
of op je ontzettend leuke leven of zelfs op je uiterlijk.
Het is ineens oke om anderen lastig te vallen met jouw
leven, zolang als ze zich er maar niet te veel mee gaan
bemoeien natuurlijk.. Eigenlijk is het niets minder dan
een vorm van geaccepteerde ijdelheid..
En toch is het een ontzettend goede ontwikkeling, we mogen
ons uiten, we hebben vrijheid van mening en kunnen bijna
ongecensureerd op het net kwakken wat we maar kwijt willen.
En ik geniet ervan. Van die vrijheid. Het is een hobby geworden.
En een uitlaatklep. Dan ben ik maar ijdel.