Ik heb iets met eten. Nu heeft iedereen wel iets met eten want het is zegmaar een soort van (ik citeer vriendlief) “noodzakelijk kwaad”. Maar ik heb iets speciaals, iets heel erg bijzonders met eten…
Ik kan minutenlang mijmeren over de perfecte biefstuk, de ideale paella of de zalm die ik het huisgenootje van mijn vriend laatst zag klaarmaken. Ik kan urenlang Allerhandes doorbladeren en smulwebpagina’s doorploeteren op zoek naar het perfecte recept voor de avond. En als ’s ochtends op het werk de laatste sporen van mijn toch al saaie onbijtje wegspoelen bij een bekertje ‘choco deluxe’, dan denk ik alweer aan wat ik die avond ga eten.
Ik denk altijd aan eten. Nouja, als ik niet aan frisse witte wijn of aan een heerlijk zoete cocktail denk dan. Of aan seks. Want dat is bijna net zo lekker. Maar voor de rest denk ik altijd aan de volgende maaltijd. Of die erna. Want de grote vraag blijft toch altijd: wat eten we vandaag? Of beter: wat koken we vandaag? Ik kook namelijk altijd zelf. Als ik niet in een restaurant eet of bij een select groepje uitverkorenen. Er zijn namelijk maar een paar mensen die het voor mij mogen doen. Niet omdat ik smetvrees heb of bang ben om vergiftigd te worden. Neen. Ik neem gewoon altijd graag de spreekwoordelijke pollepel zelf in handen.
En als ik klaar ben met eten, dan ben ik de rest van de avond bezig over hoe lekker het wel of niet was of over hoe ik het de volgende keer nog net iets lekkerder, beter of efficiënter kan doen. Tot grote ergernis van Sander. Die had zondagavond (na de pastasalade met zelfgemaakte bruschetta) toen ik hem vroeg naar verbeterpunten zoiets van ‘mens, het is maar pasta, waar maak je je druk om?’. Maar dat ziet ie verkeerd. Ik ben verzot verzotter verzotst op lekker eten en idolaat (ik zou er bijna een altaartje voor maken, maar dan bederft het zo snel) van nog lekkerder eten. Dus probeer ik met elke kookpoging (een scheutje room, zelfgemaakte cake, gevulde pasta) een stapje dichter bij culinaire perfectie te komen.
Er is alleen een probleem.
Een kleintje maar.
Piep piep klein.
Heus.
Ik val er stiekem eigenlijk helemaal niet echt van af…
Shit.
ik ben ook zo verzot op eten… Eigenlijk wel exact op bovenomschreven manier.
Fijn om te weten dat ik niet de enigste ben…
Je kunt ook heel lekker slank koken 🙂 Weinig calorietjes en ook errug lekker. Als je recepten wil, roep je maar 😀
Ik herken het, dat verzot zijn op eten. Mjammie!
Maar het zelf klaarmaken, daar vind ik dan weer niks aan… 😉 Ik laat het me graag voorschotelen.
En oooohh, dat nadeel ja, grrr…
Herkenbaar. Maar idd wat Nina zegt: er zijn ook veel slankelijnrecepten. Zou ik ook eens wat meer mee moeten doen!!