Rijp voor een inrichting…

Oh wat ben ik jaloers op vrouwen (en mannen) die een kale ruimte in hun hoofd al om kunnen toveren tot prachtige woonkamer/slaapkamer/keuken. Van die ‘Hier een zandbehangetje, een rood gordijntje, een langpolig tapijtje in taupekleur, daar een vaasje met kale takken, twee wittefotolijsten en een paar nonchalant gestapelde kussentjes’ types. Van die stijlvolle stylistes, binnenhuisarchitectes of doodnormale huisvrouwen met een aangeboren overdosis ‘inrichttalent’…

Talent, waaraan ik een grandioos gebrek heb. Geen inspiratie, geen droombeeld. Mijn nieuwe casa is een halfleeg wit schildersdoek en ik weet mijn god niet of ik nou abstract wil schilderen of impressionistisch. Laat staan welke kleuren ik wil gebruiken. Ik weet heel goed wat ik niet wil, maar wat ik wel wil is zo vaag als wat. Al mijn creativiteit ten spijt, een huis inrichten is totaal niet aan mij besteed. Plaatjes kijken, tijdschriften doorbladeren, woonboulevards bezoeken. Been there, done that. Maar eerlijkgezegd kom ik geen steek verder.

Die inrichting begint me een punthoofd te bezorgen. Want aan het ‘leuke’ deel (de kussentjes, fotolijstjes, potten, planten en tierelantijnen) ben ik nog lang niet toe. Eerst moet ik aan de gordijnen, de salontafel, het tvmeubel, het vloerkleed. En kleur bekennen. Waar doe je dat? Een beetje kleur in de gordijnen geeft het geheel al snel wat cachet, maar raak ik daar niet veel te snel op uitgekeken? En kan ik dan nog wel ‘met de seizoenen mee’? Want o wee als je niet met de seizoenen mee gaat. Dan heb je bij voorbaat al geen stijl. Zucht. Nog even en ik ben zelf rijp voor een inrichting.