Dramaterie

Als een man ons voor de zoveelste keer voorliegt, als hij je voor de derde keer op een rij laat zitten, als hij alleen wil afspreken als hem dat uitkomt, dan gaan wij vrouwen niet bij hem weg. Ja, tijdelijk misschien. Maar nadat we voor de zoveelste keer ons hart gelucht hebben bij vriendinnen (hij is echt zo’n lul he, ik snap niet waarom hij me nou weer laat zitten *snik*, ik ga gewoon bij hem weg etc.), vluchten we al gauw weer in zijn armen. Misschien omdat we (naief als we zijn) geloven dat wij die man wel even gaan veranderen. Maar, als we heel eerlijk zijn, ook omdat we stiekem toch wel een beetje verslaafd zijn aan drama.

Vrouwen houden van pijnlijke materie. Zelfmedelijden om je in te wentelen, liefdesverdriet om nooit overheen te komen, allemaal pijnlijk verslavend. Een beetje chicklit is vervuld van dramatische wendingen en ellendige gebeurtenissen. In onze zoektocht naar geluk, laten we ons verleiden door mannen die ons pijn doen, die ons keer op keer kwetsen. En als we dan eindelijk een lief vriendje hebben gevonden, dan drijven we hem tot het uiterste. En waarom? Om te testen of hij wel ‘echt’ van ons houdt? Omdat we onszelf het geluk niet gunnen? Of gewoon omdat we niet zonder een beetje good-old drama in ons leven kunnen?

“Bring me down!
Yeah I miss that mess you make.
Come around for old times sake.
I need a sweet taste of bitter, bring me down.”

Nikki – Bring me down