Voor de één is een ex echt exit. Klaar, over, finito! Een ander ziet haar ex elke vrijdagavond in de kroeg, vertelt hem al haar relatieproblemen of hangt dagelijks met ‘m aan de lijn…
Ik val in die laatste categorie. Met de meeste exen (en dat zijn er heus niet zo veel) heb ik namelijk een prima verstandhouding. Sommigen spreek ik zo nu en dan op MSN, anderen zie ik lallend in de kroeg en weer anderen zijn gepromoveerd tot ‘best friend’. Van één ex weet ik zelfs meer over zijn sexleven, dan zijn huidige vriendin…
Exen zijn eigenlijk best wel mijn ding. Als geboren serie-monogamiste, houd ik mijn veroveringen graag dichtbij. Niet omdat ik ze een nieuw leven (met nieuwe liefde) niet gun, of omdat ik ze stiekem aan het lijntje wil houden. Neen. Zo ben ik niet. Ik vind ze gewoon niet (na een paar heftige ruzies en een heftige break-up period) ineens veel minder geweldig als het uit is..
Aan de andere kant ben ik stiekem best wel een beetje hypocriet. Want als mijn lover ineens met zijn ex wil bijpraten, of als zij hem een smsje stuurt, zij op een feestje is waar wij ook heen gaan of hij een lieve e-mail van haar krijgt, dan schiet ik als vanzelf in ‘jealous-mode’. Niet dat ik hem het contact zou verbieden, integendeel, ik spoor het juist aan. Maar ik kan het eigenlijk (heel stiekem) helemaal niet hebben…
Ja, kom maar op met je krachttermen. Ik weet het. Ik meet met twee maten, ik ben hypocriet, egoïstisch en zelfzuchtig. Dat ben ik. Allemaal. Maakt me dat een slechte vriendin?
Nope. Ik denk dat het erger is wanneer je juist een enorme ruzie hebt met je ex of elkaar compleet negeert, dat wijst erop dat je mensen die eerst dichtbij je waren zomaar laat vallen.
Dus dit is niet slecht, juist goed (:
Ik zeg niks. Want ik ben net zo.
😉
Ik zou willen dat ik mijn ex nog eens zou spreken, zijn elkaar uit het oog verloren… en bij Sander hoef ik niet bang te zijn, hij heeft geen ex….