Mijn leven leeft me voorbij…

Maandag is het eigenlijk alweer bijna vrijdag. En vrijdag is het
weekend alweer bijna om.. Slechts een zucht en de week is weer
geschiedenis.. Ik werk. Ik leef niet meer, nee ik werk. Het weekend is
om bij te komen, toch uit te gaan en veel te laat naar bed te gaan, om
de volgende week nog vermoeider in te gaan… Dit is niks voor mij. De
werkdag leeft mij. De ene keer zo voorbij, de andere dag kijk ik de
wijzers om (of eigenlijk de cijfertjes weg, want de klok met wijzers
die werkt niet). Maar elke ochtend gaat de wekker, braaf, om 6 uur..
(als ik em niet vergeet te zetten)

De afgelopen (bijna) anderhalve maand zijn omgevlogen.. Omgewacht,
omgetikt, omgebeld, omgekoffiegezet, omgefietst, omgeluncht,
omgeverslapen, omge-weet-ik-veel, maar om. En ik vraag me af of ik de
enige ben met dit gevoel. Dat het leven aan je voorbij loopt, je
uitlacht omdat je achter je pc’tje zit, terwijl er zoveel te beleven
is. Ik werk PAS anderhalve maand en het bekruipt me nu al… Is dit de
toekomst? Is dit hoe veertig jaar van mijn leven zullen omvliegen???

Ik kan me niet voorstellen dat ik geniet van moe thuiskomen, ook al is
het werk zo leuk. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik de vrije tijd
die ik nog overheb ga volplannen met dingen als mijn huis poetsen en de
afwas doen en de was doen en strijken en in de tuin werken en dat soort
vreselijke klusjes. Waar is de tijd om te genieten dan?? Ik heb 8 uur
slaap per dag nodig, past er dan nog een sociaal leven tussen??

Ik ben bang dat mijn leven in een zucht voorbij zal zijn.. Ik ben bang
dat ik het gevoel zal houden, jaren lang, dat het leven buiten
voorbijfietst, of rijdt, of danst en dat ik binnen braaf zitten wachten
tot het over is. En dat, terwijl het nog niet eens echt begonnen is…