Sommige mensen zetten alleen een fotolijstje neer als de persoon op de
foto overleden of ver weg is. Om die persoon te herdenken. Misschien
zelfs omdat ze bang zijn die persoon te vergeten.
Ik niet. Ik plaats mijn hele kamer vol met foto’s van degene waarvan ik
hou. Ik hang ze op aan een koordje, ik stop ze in fotolijsten met
passepartouts die ik aan mn muur hang, ik maak hele collages. Niet
omdat ik er aan herinnerd móet worden, maar omdat ik er juist graag aan herinnerd wíl
worden. Omdat sommige foto’s een emotie vastleggen, een gevoel. En
omdat ze goeie herinneringen oproepen, een lach op mn gezicht toveren,
me er aan doen herinneren hoe gelukkig ik wel niet ben met dat wat ik
heb.
Zonder foto’s is mijn kamer leeg. Is mijn muur leeg. Voel ik me
eenzaam. Raar. Ontheemd. Hoewel ik de tranen voel opwellen als ik
sommige foto’s zie nu, laat ik ze toch staan en hangen. Misschien
naief, misschien eigenwijs. Maar loslaten is gewoon niet een van mijn
sterkste kanten. Hoe ver je ook gaat, waar je ook bent, in mijn kamer
blijf je voorlopig nog even, heel dicht bij me…
