Ik was 16. Nee, net 17 geworden. Het was mijn verjaardag namelijk. 3
december 2002. Ik weet niet zoveel meer van die dag. Aangezien ik
natuurlijk elk jaar jarig ben, ben ik de standaard dingen vergeten…
Wat ik van mn ouders gekregen heb, van mn zusje, wat ik gegeten heb,
wat ik gedaan heb.. Ik weet het niet meer. Maar één ding zal me voor
altijd bijblijven.
Hij had een cadeautje voor me. Voor m’n verjaardag. Ik was overdonderd,
dit had ik niet verwacht. Ik vond em leuk, heel leuk. Al maanden. Dat
het een klein beetje wederzijds was, dat wist ik wel. Maar hij was
bezet. Ik had niet verwacht dat hij een cadeautje voor me had gekocht.
Ik weet niet meer wat voor dag het was, ik weet niet meer hoe laat het
was, ik weet niet meer wat voor weer het was. Ik weet dat ik het warm
kreeg, dat ik mn blauwe fiets met witte wolkjes nog had, hij was toen
nog niet gestolen. En ik weet dat ik em bij de V&D parkeerde. Om
vervolgens met bonzend hart en rode wangetjes naar hem toe te lopen.
Dat moment vergeet ik nooit meer. Op zijn kamer. Twee bureaustoelen. Naast elkaar. Hij
keek me aan. Ik keek hem aan. Hij pakte met zn ene hand mijn hand. En
keek ernaar. En toen, je kunt het wel raden, boog hij zich naar me toe.
En hij kuste me. Lief, langzaam, voorzichtig. Alsof ik breekbaar was.
Hij keek zo vreselijk lief. Ik smolt terplekke.
Bijna drie jaar geleden is het nu. Het beste cadeau ooit… Ik zal het nooit
vergeten, nooit. En elke verjaardag, zal ik er weer aan denken. Met of
zonder hem. En smelten, dat doe ik nogsteeds..
