Sinds wanneer is tevreden zijn met wat je hebt niet cool meer?

Vandaag las ik een artikel over druk zijn. En dat mensen die het altijd maar druk hebben vaak geen tijd meer hebben voor dingen die er echt toe doen. Niet kunnen genieten van vrije dagen (oeps, best herkenbaar) en het moeilijk vinden om met aandacht te kunnen samenzijn met vrienden, familie en geliefden. Daar soms een borrel voor nodig hebben. En het dan ook vaak meteen tweeten, Instagrammen en Facebooken. Het wordt zelfs gelinkt aan depressie, dat eeuwige druk zijn.

Nee zeggen? Er is altijd wel een mouw aan te passen!

Ik heb de laatste tijd regelmatig gesprekken met mensen die het erg druk hebben. Mensen die naast hun fulltime baan ook nog een bedrijf runnen bijvoorbeeld. En vooral met ondernemers. Die hun ziel en zaligheid in hun eigen bedrijf leggen en ervoor leven. Natuurlijk streven die ondernemers naar kwaliteit, maar ze willen vaak ook heel graag nieuwe projecten, groeien, meer bereiken, groter worden. Groter dan de concurrent misschien.

Ze zijn hongerig naar meer. Het zijn vaak enthousiaste mensen, die veel leuk vinden en erg goed zijn in wat ze doen. En ook mensen die eigenlijk nooit nee zeggen tegen een leuke uitdaging, ook als het eigenlijk te druk is, want ‘er is altijd wel een mouw aan te passen’. Of ‘het levert waarschijnlijk veel op!’.

Je bent geen echte ondernemer

Ik vind het fantastisch om te zien, die ambitie. En ja, ik ben er vaak ook best een beetje jaloers op. Omdat ze zo van aanpakken weten en zoveel moois neer weten te zetten. Omdat ze grote dromen dromen en geloven dat die mogelijk zijn. Ik vind het knap en bewonder het. Maar zelf ben ik anders. Ik ben ook hartstikke enthousiast, vind heel veel leuk en ik werk hard. Maar ik zeg ook best vaak nee. En wat me verbaast, is dat dat meestal niet goed wordt begrepen. Ik ben ‘geen echte ondernemer’, heb ik wel eens gehoord.

Waarom eigenlijk niet? Omdat ik niet altijd snak naar meer, niet zo nodig hoef te groeien en niet ‘reach for the moon’? Ik ben blij met wat ik heb. Tevreden. Ik wil leuke dingen doen, doen waar ik goed in ben, uitgedaagd worden in wat ik doe en ik wil er van kunnen leven. Ik weet dat ik veel meer zou kunnen verdienen als ik meer opdrachten aannam. Ik weet ook dat ik meer zou kunnen verdienen met Christmaholic, maar dat betekent ook dat ik minder tijd en aandacht over zou hebben voor de dingen die me echt boeien. En dat vind ik belangrijker.

Als je wil, kun je nog veel meer bereiken

Het bedenken van contentstrategieën en -formats, artikelen schrijven, DIY-blogs maken, gesprekken voeren met fans, genieten van de interactie op social media, kerstshows bezoeken en al dat moois fotograferen. Dat vind ik tof! Ik heb momenteel geen tijd voor andere zaken zoals het organiseren van events, het publiceren van een boek of het verkopen van eigen producten (een paar van de zaken die me regelmatig geadviseerd worden).

En als ik een plan heb en dat bespreek met mensen, krijg ik continu de feedback dat het veel groter zou kunnen, dat ik veel meer kan bereiken, dat ik ambitieuzer mag zijn. Natuurlijk zijn het allemaal hele toffe dingen (waar ik meestal zelf ook al over nagedacht heb) en zijn al die adviezen absoluut goedbedoeld. En natuurlijk: tijd kun je maken. Maar het punt is juist: dat wil ik niet. Ik vind het veel te leuk om tijd te blijven steken in wat ik nu doe. Dat ik niet continu meer wil, dat lijkt iets heel vreemds te zijn. Zo vreemd, dat ik me afvraag of ik echt de enige ben die zo in elkaar steekt.

Haal je dan wel alles eruit wat erin zit?

“Ik wil je juist helpen om er nog meer uit te halen!” Het is zo’n lief en goedbedoeld advies. Ik heb de vraag ‘haal je er wel alles uit?’ regelmatig gesteld aan anderen. En vooral ook aan mezelf. Maar als je erover nadenkt, is het eigenlijk best wel gemeen. Het suggereert dat je een mislukkeling bent als je niet alles doet wat er mogelijk is. Het suggereert op zijn minst dat het eeuwig zonde is.

Veel willen en zoveel mogelijk doen (in steeds minder tijd) is een populair thema de afgelopen jaren. Kijk maar naar het succes van Getting Things Done, het boek van efficiencygoeroe David Allen (die ik ook onlangs live heb mogen horen spreken). In het artikel dat ik vanmorgen las, zet psycholoog Tony Crabbe het welbekende Getting Things Done-mantra in een iets ander daglicht. Met timemanagement alleen kom je er namelijk niet meer, vindt hij. “Het gaat niet langer om getting things done, maar om not getting it all done.”

Keuzes maken en aandacht hebben

Keuzes maken dus. Ervoor kiezen om soms dingen niet te doen. Ik geloof dat dingen niet doen, jezelf rust gunnen en de tijd en aandacht nemen voor dingen buiten je werk, je echt een stuk gelukkiger kunnen maken.

Natuurlijk, met aandacht in het nu zijn is echt niet makkelijk. Zoals ik aan het begin van deze blog al aangaf; ik denk tijdens mijn vrije momenten ook veel aan mijn werk. Loslaten is best wel pittig. Bovendien ben ik zwaar verslaafd aan mijn smartphone, en dat betekent dat privémomenten vaak achter dat kleine schermpje worden doorgebracht, in plaats van met – ik zeg maar wat – het voeren van real life gesprekken en écht sociaal contact.

Ambitie is voor mij puur kwalitatief

Maar ik vind het wel echt heerlijk om nee te kunnen zeggen. Om niet mijn hele week bommetje vol te plannen (ik doe bijvoorbeeld maar twee grote taken op een dag). Dat is juist één van de leuke dingen aan ondernemen, vind ik! Dat je lekker zelf kunt bepalen welke opdrachten je wel en niet aanneemt. Vrijheid!

Natuurlijk maakt elke ondernemer die afweging. Inkomenszekerheid is ook wel een dingetje, en ja, dat betekent soms dat je opdrachten moet aannemen die je misschien niet zo leuk vindt (terwijl je het al best druk hebt). Maar dat is niet wat ik hier bedoel. Het lijkt soms wel alsof ambitie steeds meer gelijk word gesteld aan kwantiteit. Continu groter en meer willen. Nog meer bezoekers, nog meer views, nog meer Facebook-fans, nog een eigen project erbij, meer opdrachten, meer (of prestigieuzere) klanten, uitbreiden, mensen aannemen en ga zo maar door.

Voor mij betekent ambitie wat anders. Ik wil continu beter worden in wat ik doe. Inhoudelijk groeien. Betere posts en meer betrokken fans op social media. Kwaliteit van de blogs en foto’s verbeteren. Mijn skills verbeteren. Dat soort dingen. Voor mij is ambitie puur kwalitatief. En voor jou?

Ben ik dan echt de enige?

Ik heb flink getwijfeld of ik dit stuk zou plaatsen. De aanleiding voor deze blog was met name een combinatie van nieuwsgierigheid, frustratie en verbazing. Het lijkt een beetje de tijdsgeest te zijn, om continu die druk te voelen om maar meer te moeten bereiken. En ik vraag me oprecht af of het wel zo goed is als we elkaar en onze kinderen leren dat niet alleen ‘alles kan’, maar ook dat je ‘alles wat kan moet proberen te realiseren.’

Daarnaast is het ook een stukje onzekerheid. Ik voel me soms zo anders dan anderen. Als andere ondernemers. Ik voel die voortdurende druk om te groeien zelf niet, maar ik voel wel de peer pressure. Ik probeer mezelf te blijven, mijn eigen weg te kiezen, lekker ja te zeggen wanneer ik het wil en nee als ik iets niet wil, en baas in mijn agenda en geest te blijven. Maar het maakt me tegelijkertijd ook erg onzeker als ik andere mensen hoor praten over hun plannen en projecten.

Ook als ze hun ideeën en suggesties voor mij en mijn bedrijf met me delen. Ik ben dankbaar voor die ideeën, voor die betrokkenheid. Maar ik ga me dan echt dingen afvragen. Ben ik lui? Ben ik ambitieloos? Is het zo echt raar om tevreden te zijn met hoe het nu is? Moet ik meer willen? Ik weet het antwoord op die vragen natuurlijk diep van binnen wel, maar stel me even heel kwetsbaar naar jullie op. Ik ben namelijk benieuwd of er meer mensen zijn zoals ik. Die dat gevoel delen en ook tevreden zijn met wat ze hebben. Die niet continu streven naar meer. Is dit voor jou herkenbaar? Of juist helemaal niet? Ik hoor het erg graag.