Wel Vrijwillig. Niet Vrijblijvend.

We kunnen alles bereiken als we het maar graag genoeg willen. And so do I. Professioneel gezien (werk en school) lukt dat prima. Niet dat alles in een keer goed gaat, integendeel. Er zijn een hoop strubbelingen, veel tegenslagen, maar aan de andere kant ook veel positiviteit en succes.

Maar school is niet het enige waarin ik wil slagen. Ooit had ik een mooi slank lichaam. Strak en sexy. Ik koos kleren die me mooi stonden, nu koop ik kleren die me minder dik maken. Ik ben vrouwelijk gebouwd. Lange benen, grote borsten, brede heupen. Niks mis mee, zou je denken. Maar helaas ben ik ook ‘gezegend’ met een onvermoeibare aanleg om dik te worden. Hoewel ik veel minder snoep dan veel van mijn vriendinnen en net zo weinig sport en gezond eet, weeg ik toch wat kilo’s meer.

Toen ik ging studeren en op mezelf ging wonen, ging het helemaal mis. Niet dat ik nou zoveel meer ging snoepen, minder ging sporten (ik sportte uberhaupt al niet) of meer ging drinken. Het was waarschijnlijk gewoon het tekort aan ritme en het gebruik van het (immers gratis) openbaar vervoer in plaats van de fiets. Toen ik weer een jaar thuis ging wonen viel ik kilo’s af en was ik alweer bijna op mijn oude gewicht. Maar toen ik echter weer op mezelf ging kwamen de kilo’s er in een rotvaart weer aan.

Vaak heb ik al geroepen dat ik het zat ben. Dat ik er iets aan ga doen en dit keer echt. Écht! Maar steeds is het er niet van gekomen. En hoe moeilijk het ook is om dit te erkennen, blijkbaar wilde ik het dus niet graag genoeg. Vandaag, ziekig en oververmoeid, heb ik op bed een halve zak chips en een glas wijn weggewerkt. En nu, een half uur later, voel ik me uiteraard weer enorm schuldig. Ik wil er g*dv*rd*mm* onderhand vanaf. Die kilo’s, die kussentjes, die vetrolletjes. Ik moet nu echt eens gaan sporten!! Afijn, je kent het wel.

Schuldig als ik me voelde, heb ik informatie opgezocht over de sportkaart van de TUe. En wat zag mijn oplettend oog? Een speciale cursus voor gewichtsbeheersing met een plan en speciale gedragsbegeleiding. Er wordt een persoonlijk plan opgesteld met doelen die ik in acht weken moet gaan bereiken. Volledig Vrijwillig, maar niet Vrijblijvend. Impulsief heb ik een mailtje gestuurd met de vraag wanneer de volgende cursus begint en waar ik me kan inschrijven.

Zo gezegd, zo gedaan. Alles wat ik nu nog kan doen is afwachten tot ik hoor wanneer het feest begin en of ik mee mag doen. En dat afwachten, daar ben ik dan weer érrug goed in!! En nu ik toch begin met sporten, is glaasje om het te vieren wel op z’n plaats. Toch??