Je kunt loggen over onzin. Dingen die geen betekenis hebben en die je gewoon even wil delen. Alledaagse dingen met een ‘kinderen onder de 6 meekijken gewenst’-keurmerk. Maar mijn leven staat bol van de andere keurmerken. En dan heb ik het niet direct over de beruchte voetjes.
De laatste tijd log ik minder. Niet omdat ik geen inspiratie heb, integendeel. De dingen die echter op het puntje van mijn tong branden, guts ik binnen drie minuten het witte veld in, klaar om de openbaarheid in geworpen te worden. Maar die drafts maken het nooit tot de voorpagina.
Mijn log is mijn uitlaatklep. Maar helaas voldoet ze niet. Er is een soort van ongeschreven regelgeving. Een weblogetiquette die me ervan weerhoudt te vertellen over haar achterbakse acties en zijn ongelofelijke ontrouw. Bij elke log moet ik me eerst een dozijn vragen stellen. Wie leest er mee? Wie kan zich gekwetst voelen? Kan ik het wel maken? Is het niet te privé? Wil ik het eigenlijk wel vertellen? Mijn mening en frustraties hou ik kortom dan maar veilig in de draft, waar niemand het ooit leest.
Met als gevolg dat frustraties met betrekking op anderen veilig opgesloten blijven en zelfs schaars worden besproken, want ook in het echte leven geldt dat roddelen een verukkelijke zonde is. Eigenlijk gaat het ook niet om een webetiquette, een algemene regel. Maar om mijn eigen geweten. En met mijn steeds opspelende geweten, mogen sommigen onder ons heel gelukkig zijn. Denk ik zo.
En weet je, eigenlijk hoef je jezelf alleen de twee laatst genoemde vragen te stellen. Want dit is jouw ding, jouw plek. En jij kunt simpelweg niet weten wie er mee leest. En als je daardoor iemand kwetst, dan zal daar wel een reden voor zijn toch? Maar goed, uiteindelijk is je geweten en gevoel het belangrijkst en dan maakt het niet uit of je log een tijdje stil ligt of niet. Take care Sas!
Ik lees mee !
You can’t please everyone girl! Dus gewoon blijven schrijven, das je passie en uitlaatklep. Het vertaalt immers wie jij bent 🙂 Kuss
Schrijven of geschreven worden.