Hij was een jaar of 28. Hij was verliefd op mijn moeder en dát kan ik hem niet kwalijk nemen. Mijn moeder was niet alleen, ze had twee kinderen. Geweldige, maar ondankbare, vervelende, puberende, jonge kinderen. Mijn broertje en ik. Hij nam ons mee naar Limburg. Hij trouwde met mijn moeder en maakte haar gelukkig. Hij adopteerde ons en gaf ons zijn naam. En tot voorkort, had ik er nooit bij stil gestaan wat dat betekent.
Ik was zes. Ik weet nog dat mijn broertje en ik tussen de verhuisboxen, de roze lampenkappen en de groene suedine bank besloten om hem papa te gaan noemen. Ik weet nog dat hij lachte. Maar heb geen idee wat hij dacht. Wij waren niet de liefste, de vele jaren daarna. Ik zeker niet. Ik deed alles om hem te pesten. Ik accepteerde het niet. Ik haalde het bloed onder zijn nagels vandaan en verweet hem het enige waar ik hem mee kon kwetsen. Hij was mijn papa niet.
Maar dat was hij wel. Meer papa dan mijn papa kun je niet zijn. Hoe onzelfzuchtig ben je als je op zo’n jonge leeftijd je liefde onvoorwaardelijk geeft aan de kinderen van een ander, van de vrouw waarvan je houdt. Hoe ongelofelijk lief ben je, als je hen opvoedt, beschermt en van hen houdt. Als je hen in je hart sluit zonder enige aarzeling. Hij deed het gewoon. Mijn vader trouwde niet alleen mijn moeder, hij trouwde ook met ons. Ik heb het nooit beseft, ik heb het nooit willen weten. Tot nu. Mijn vader is een held. Mijn held.
(ik luister: I love you, Ilse de Lange)
Mijn eerste reactie hier, maar beter laat dan nooit…
Ik vertelde je over mijn “stief” vader het volgende:
Ik was weliswaar drie, en het is Han zijn grootste angst geweest dat ik hem nooit als vader zou zien (iets wat zich manifesteerde door hem gewoon bij voornaam te noemen ipv “pappa”, net als elk kind te drammen als ik mijn idee/zin niet waar zag worden en tegendraads te zijn op een directe manier tijdens mijn puberteit). Het hoogtepunt daarvan was vlak voor ik het huis uit ging en we onenigheid hadden over het uitvoeren van taken in huis… Dan zit je ineens in een situatie waarin je drie kapiteins op 1 schip hebt, en dat werkt domweg niet.
Eenmaal uit huis krijg je meer tijd en ruimte voor jezelf zodat je stil kunt staan bij je relatie met je familie, en hoe je je daarbij voelt. Toen het eenmaal uit was met Kirsten en ik een paar maanden later een andere meid had leren kennen waar ik absoluut geen zekerheid van kon krijgen, hebben we een paar keer echt een goed gesprek gehad, en dan voel je toch iets aparts… iets wat je niet echt thuis kunt brengen, maar ik had voor het eerst sinds jaren het gevoel dat ik met mijn ouder sprak, in plaats van de man die met mijn vader getrouwd is.
Zijn verrassing was dan ook groot dat ik dit maal zijn verjaardag niet vergeten was en thuis kwam met een CD, een boek en een fles goede whisky om samen op te drinken.
“Lust jij dat ook?”
-“helaas wel”
“dan drinken we dat samen eens op…”
Ik hou van mijn vader 🙂
Nol, dat verdient eigenlijk een eigen post. Lief.
Nonsens!
Ik moest toen wel denken aan de toespraak die mijn vader gaf toen zijn vader begraven werd. Het was zo simpel, maar zo ontzettend lief…