In alle rust en afgezonderd van werk en school, had ik een minivakantie in Amsterdam. Ik was toerist in eigen land. Ik bracht de dagen in alle ontspannenheid door. Slenterend langs leuke winkeltjes, door onbekende steegjes en tramrijdend door de halve, prachtige binnenstad. (Want Amsterdam ligt altijd opengebroken.)
Ik genoot mijn middagen al bierdrinkend in leuke tentjes en op gezellige terrasjes. Steeds naarstig op zoek naar een tent waar men Bavaria of Jupiler, in elk geval geen Heineken, schonk. (Jupiler is bij nader inzien pisbier) En als er één ding is wat je in Amsterdam goed kunt doen, bij gebrek aan mucho dinero, dan is het wel mensen kijken. Dus dat deed ik.
Categorie 1: La chica Amsterdam. Over het algemeen té hip gekleed, té arrogant kijkend, danwel smsend, danwel bellend met een dopje in haar oor, danwel te luidruchtig keuvelend (inclusief kinderen-voor-kinderen R en gorgel G) met een veel te grote neppe designertas aan de arm, in gezelschap van een bijna identieke vriendin danwel homo-vriend.
Categorie 2: De homo(vriend). In gezelschap van een of meerdere andere homo’s. Of chica’s. Altijd zonnebankbruin. Strakke broek, overhemd met giletje of roze/licht-gele polo met een zonnebril danwel op het hoofd, danwel op de neus. Ook altijd inclusief een veel te grote -maar ditmaal échte- designertas.
Categorie 3: De ajax-supporter. Bevindt zich in het gezelschap van 5 tot 10 andere veel te opgeschoten jongeren. Schreeuwt, drinkt en wil graag opvallen. Maakt graag ruzie. De kerel die zo stoer was om in zijn PSV-shirt rond te lopen -mijns inziens een geweldige actie- vroeg er dan ook zelf om. Misschien net iets té stoer.
Categorie 4: De moslima. In alle soorten en maten. Met hoofddoekje, met bijna-burka, met snor, zonder snor, 200 kilo, maatje 32, kort rokje, naveltruitje, geblondeerde krullen en behangen met goude sierraden. U bestelt, Amsterdam serveert.
Categorie 5: De agent. Het stikt ervan. Op de motor, op de fiets, te paard, in de auto, lopend. Op elke hoek staat er wel een. Om bang van te worden.
Categorie 6: De toerist. Varierend van toeristen in eigen land, met evengrote camera’s als hun Aziatische vakantiegenoten, tot groepen te groot en veel te dik uitgevallen Britten. Compeet in schok wanneer ze het sexmuseum zien. Driftig klikkend met hun hippe camera’s staan ze rijendik voor het Maddam Tussauds. En ze lopen altijd, maar dan ook altijd, te langzaam en in de weg.
Categorie 7: Het kassameisje. Je zou zeggen dat ze overal hetzelfde zijn. Niets is minder waar. Als er een ding is wat ik mis aan Amsterdam, zijn het de Brabantse kassameisjes. Hun snoezige, doch dellerige snoetjes. Grofgebekt, doch met zachte G, en bekant zestien. Hier hebben de meisjes achter de band niet alleen allemaal een snor, als je geluk hebt krijg je er eentje met een baard!
Categorie 8: De student. Of te plaatsen in categorie 1 of 2, of overduidelijk economisch student. Gekleed in pak (of mantelpakje), altijd in een grote groep medestudenten, luidruchtig bierrrrtankend op het terras of in een hippe kroeg en altijd in discussie over het vorige danwel volgende studentikoze feestje.
Categorie 9: De (zaken)man. Mijn favoriete categorie. Het stikt ervan. Veelal zakelijke types. Druk -in het Engels- bellend of converserend met een andere zakenman. Altijd strak in het pak. Koffertje of laptoptas in de hand. Is zelfverzekerd, loopt snel en doelmatig. Ontwijkt efficient alle obstakels op zijn weg. Doet duidelijk iets nuttigs met zijn leven. Of doet ongelofelijk zijn best om zo over te komen. Spreekt af in de lobby van een duur hotel, doet een uur met zijn (veel te dure) wisky en lacht beleefd om elke grap van zijn gespreksgenoot. Charmante glimlachjes wisselen elkaar af. Jummie. Een lust voor het vrouwelijk oog..
Om eerlijk te zijn ben ik niet zo van het hokjesdenken. Maar de ironie van Amsterdam laat me geen andere keus. Terwijl iedereen ongelofelijk hard zijn best doet om op te vallen, maken ze allemaal deel uit van dezelfde, licht gesegmenteerde, massa. Hoe fantastisch de stad ook is, ik zou er mezelf verliezen. Neem nou Brabant. De perfecte combinatie van dorpse gezelligheid en een stads leven. De nachten zijn er lang, de mensen zijn er warm en de mannen.. Er zijn er niet zoveel, ze zijn misschien niet zó charmant en knap. Maar minstens zo interessant. Sorry Amsterdam. Geef mij maar Eindhoven.
*Doorhalen wat niet van toepassing is…
Hokjesdenken is soms wel makkelijk, vooral bij onbekenden. Of ik voor Amsterdam of voor Eindhoven kies, kan ik moeilijk zeggen. Ben vaker in de eerste geweest dan in de tweede, maar niet vaak genoeg in beiden om een oordeel te vellen of partij te kiezen…
A’dam that’s my place. Zoveel variatie aan mensen, dat het interessant blijft!! Kuss
Eindhoven!
Amsterdam is veel te groots, en niemand, maar dan ook werkelijk niemand! kent elkaar..
Het is veel te oppervlakkig, en je moet goed je tas bijhouden omdat je anders, voor dat je het weet, de hele inhoud kwijt bent!
Eindhoven de gekste, zou ik zeggen Sas!
Kus
Eindelijk iemand gevonden die ervoor zorgt dat het merk Bavaria nog niet van de markt verdwenen is. Ik vroeg me al af, of er werkelijk mensen bestaan die dat drinkbaar vinden?
Gelukkig voor Bavaria wel dus!
@Laura: Van de week hoorde ik nog op de radio dat Eindhoven de meest geweldadige stad was van ’t land. Ik zou daar je tasje dus ook maar in de gaten houden.