Es más facil llorar para los problemas de otros. Het is eenvoudiger te wenen om andermans problemen. Het noodlot van een dolverliefde man die zijn jonge vrouw tijdens een ongeluk verliest, het intense verdriet van een prachtige vrouw wier egocentrische man haar niet geeft wat ze verdient… Ik begrijp hen, ik voel hun pijn en huil vol overgave met hen mee. Ik zou hen willen toeschreeuwen sterk te zijn en voor zichzelf te kiezen. Hoe komt het toch dat we altijd de oplossing weten voor de issues van anderen, maar zelf met onze handen in het haar blijven zitten?
Ik vind het heerlijk om in andermans belevingswereld te duiken, te analyseren en misschien zelfs te begrijpen. Ik geniet van menselijke complexiteit en zoek altijd naar een oplossing. Ik wil wroeten, begrijpen, sturen en helpen. Ik hou als van nature de (vaak onwillige) ander een spiegel voor. En geniet met volle teugen wanneer men erin kijkt. Maar o wee als ik zelf in de buurt kom van mijn mentale weerspiegeling. Dan klap ik dicht, dan ren ik weg. Dan sluit ook ik liever mijn ogen.
Het is makkelijk om te blijven waar je bent. Geen verandering is de meest eenvoudige keuze. Het is immers in feite helemaal geen keuze. Ergens diep van binnen weet je heel goed wat je wil, nodig hebt en verlangt. Wat je verdient en ergens anders misschien eerder zult vinden. Ergens in die wirwar van emoties, gedachtes en gevoelens weet je welk besluit je zult moeten nemen als alles blijft zoals het is. Maar je vlucht. De één vlucht in alcohol, in oppervlakkigheid en afstand. De ander in hard werk. Ik, ik vlucht in hoop. Door te blijven hangen, stil te staan en vooral niet verder te willen gaan. Door niet te kiezen. Want beslissen, is doodeng.
Goedzo Sassie! Zie je wel dat je het kan… (k)
@ Laura: dankje, maar de beslissing blijkt niet eens het lastigst.