De Ijscokoe

De afgelopen week heb ik, naast het feit dat roomijs van koeienmelk gemaakt wordt, nog een briljante overeenkomst tussen de grazende viervoeters en Italiaans roomijs ontdekt. Hier in de Franse heuvels graast dag en nacht een groep bruinrode koeien, onder leiding van een grote, gehoornde stier.

Meneer stier is niet zomaar een stier. Meneer stier draagt een grote bel. Een koeienbel (goh) om precies te zijn. Ongetwijfeld handig dat ding. Zo kunnen zijn vrouwtjes hem makkelijk in het donker besluipen en kan de boer zijn vee makkelijk terugvinden.

Ook kan zo heel de streek al luisterend ongevraagd meegenieten als de stier een van zijn nieuwe koeien (lees hier de nieuwe-koeien-theorie) bestijgt…

Maar ik, klassiek geconditioneerd als ik ben, lijd nog een graadje erger onder het constante getingel. Dag en nacht dringen de zoete klanken van zijn belletje mijn welwillende oortjes binnen. Het geluid lijkt exact op dat van de Italiaanse ijscoboer die bij mijn ouders rondrijdt.

Met als gevolg dat bij elke beweging van het beest, dat uiteraard nooit stil lijkt te staan, acuut het water in mijn mond druipt. En zo heb ik dus al een week, dag en nacht, een onweerstaanbare hunkering naar heerlijk Italiaans roomijs. Probeer dat maar eens te weerstaan…