Vanmorgen in alle vroegte stond ik met mijn pas gewassen hoofd en het enthousiasme van een tienjarige op schoolreisje, mijn Estee Lauder strand/winkel/sporttas vol te stouwen met sportspullen. Na mijn werk zou ik vandaag voor het eerst dit schooljaar linea recta naar de sportschool gaan om me helemaal uit te sloven. En dit keer, zou niets of niemand me daarvan weerhouden…
Om 18:00 (al een uur te laat) liep ik eindelijk de deur uit richting bushalte. Genietend van een prachtige regenboog en uiteraard de nodige natte druppels na, wachtte ik tot ik een ons (minder) woog. Ruim een kwartier te laat stond ik op het station. De trein was uiteraard net vertrokken.
Een half uur later, hoog en droog in de trein, genoot ik zienderogen van mijn enigszins low cal pastasalade en wist ik zeker dat er niets meer mis kon gaan. Maar op slechts 5 minuten verwijderd van mijn eindstation Eindhoven, vloog de trein met een klap een stukje de lucht in, waarbij het geluid van verbrijzelend of splijtend hout oorverdovend door onze wagon heen snerpte. Dacht ik…
Met een noodstop kwam de trein tot stilstand. En ik een seconde later ook, met mijn hoofd tegen de stoelen voor me. We hadden een mens overreden. We hadden menselijke botten voelen en horen verbrijzelen onder de harde wielen van de trein. Een kwartier, een hoop koude rillingen en een paar tevergeefse telefoontjes later, kwamen de recherche en ambulancedienst de persoon (of dat wat ervan over was) opruimen.
Na een tocht met zaklampen over het spoor en een wachttijd van anderhalf uur op niet bestaande NS bussen, vertrok de trein eindelijk weer met een slakkengang richting Eindhoven. Ruim vier uur later dan gepland ben ik eindelijk thuis. Een heerlijk muziekje en een goed boek helpen hopelijk tegen misselijkmakende gedachten. En de sportschool, die wacht wel…
Ohoo. f*cked up! Dat voel je in je eigen botten he? Ik kan het weten, heb het ooit zelf meegemaakt. Leek alsof we door een zandstorm reden. Getik op de ruiten. Jasses. Heb er meteen een artikel voor mijn afstudeerwerk voor geschreven. Maar hopelijk is je maag een beetje bedaard. Of heb je thuis nog flink moeten braken, daarmee de low cal pasta verwijderd en eigenlijk alsnog gesport?
Ooooh gatver! Dat hoop ik dus echt nooit mee te hoeven maken….
Gaat het weer een beetje?
In case you still don’t know enough about Haiti Jazz: http://tinyurl.com/37yg842 Kudos to my editor on the catchy “Jazz in Exile” headline.