Een overdosis motivatie

Een goed gesprek, een mooi boek, een gevleugelde uitspraak, een boeiende film. Al jaren zoek ik naar het beste recept. Alles wat ik probeer werkt goed, maar te tijdelijk. Ik wil weten wat ik wil. En dan alles doen om dat te bereiken. Het onderste uit de kan halen, opperbest presteren en natuurlijk altijd slagen.

Motivatie.

Stond het maar in een potje naast de pijnstillers bij de drogist. Tussen de flesjes doorzettingsvermogen en repen verantwoordelijkheidszin. Kon je ’s ochtends bij de Etos op het station nog gauw even een nieuwe dosis scoren om er weer een week tegenaan te kunnen. Verslaafd aan medicijnen, maar gemotiveerd as hell en immer succesvol.

Het is ‘the sacred secret’ volgens de scriptschrijvers van PS. I love you: vrouwen weten gewoon niet wat ze willen. Loop ik nog geen twee maanden stage; een geweldig bedrijf, waar ik alle verantwoordelijkheid krijg die ik maar kan wensen en waar aandacht is voor mijn inzichten en interesses, waar ik met volle enthousiasme elke dag om half 7 voor opsta om geweldige projecten te mogen doen, dan slaat het noodlot al weer toe.

Verveling. Demotivatie. Dagdromen van uitslapen, eeuwigdurende shopsessies en wilde dansfeesten. Een ongekend verlangen om liefst hele dagen nutteloos in bed door te brengen, in pyjama, met een bak chips/ijs/chocola/snoep en een flinke voorraad jankfilms of –boeken op het nachtkastje.

Of misschien om tien creditcards over de limiet te jagen zodat ik mezelf in kleren kan hijsen die toch niet in mijn kast (laat staan in mijn budget) passen. In elk geval geen ladders in panty’s en stijve mantelpakjes meer, geen onbelangrijke verantwoordelijkheden, geen verplichtingen, maar uitzinnige, doldwaze en zin(ne)loze vrijheid.

En toch, als je dan ziek op bed ligt en amper iets binnen kunt houden, bedenk je hoe leeg en doelloos je leven zou zijn, als je nooit echt iets kon dóen. Ik zou niet tevreden zijn met wie ik ben en welke keuzes ik gemaakt had. Ik zou gaan walgen van mijn eigen zwakheid. En ik zou zeker niet gelukkig zijn met tien geblokkeerde creditcards en een nóg blubberigere buik.

Part-time werken dan? Mezelf een delirium zuipen zodat ik niet meer hoef na te denken? Rijk trouwen en maar wat vrijwilligerswerk doen als ik er zin in heb? Gewoon maar dom en ongelukkig blijven, niet wetend wat ik wil???

Al die keuzes. Al die opties. Hoeveel onderzoeken bevestigen al niet dat wij rijke Westerlingen zo ongelukkig en gestressed zijn door het overschot aan keuzemogelijkheden, vergezeld van de druk om De Enige Goede Keuze te maken? Die keuze die ons rijk, succesvol, gelukkig en geliefd maakt. Terwijl niemand ons leert hoe we nou precies moeten kiezen…

Intussen lopen je schulden steeds hoger op door je onbezonnen shopuitspattingen en kom je elke maand een halve kilo aan door je vreetbuien. Wat zou het leven een stuk makkelijker (en saaier) zijn als je bij je geboorte een persoonlijke TomTom kreeg. Eentje die feilloos werkt op GPS (Gods Personal System). Die je waarschuwt voor naderend gevaar, files, hindernissen en ongelukken. En die met een zoetgevooisde doch dringende Vlaamse stem tegen je fluistert: “Keer om, mevrouw, keer om, U rijdt een doodlopende weg in!” Zodat we dan, na jaren van ultiem geluk, sterven in de armen van onze geliefde, aan een fatale overdosis motivatie…