Je zou het verwachten als de dagen korter worden. Wanneer er niemand op straat is als je op de fiets zit en de regen in je nek slaat. Als je met strepen mascara op je lippen je avondeten afrekent bij de C1000, om vervolgens weer terug te moeten fietsen richting een koud en leeg huis. Zonder dat iemand het merkt.
Het zou je kunnen besluipen in de donkere dagen. Als de wind guur is en de huizen in de straat gevuld zijn met warm aangeklede mensen, genietend van een kop warme thee op de bank, onder een fleece deken, tegen elkaar aan. En jij in een halfdonkere kamer naar de anders zo rustgevend pulserende cursor op je scherm staart.
Het is logisch, wanneer je relatie net verbroken is en je in een donker en leeg gat valt. Zonder armen die je vasthouden zoals ze dat altijd deden. Zonder lippen die teder je tranen wegkussen. Zonder zijn stem die je zorgen doet vergeten. Zonder zijn lichaam dat als vanouds het jouwe vindt. En met een dozijn herinneringen die de reden van de breuk doen vervagen tot een on(be)grijpbaar hoopje stof.
Niet onlogisch, wanneer je op stap bent met een stelletje, als enige vrijgezel. Wanneer iedereen om je heen lijkt te flirten en te zoenen en je steeds vriendelijk herinnert aan het feit dat jij alleen naar huis gaat vannacht. Dat je alleen bent. Dat je bed leeg is. En je hart ook.
Maar als de eerste lentezon je neus zachtjes kietelt en de terrassen voorzichtig vol raken, wanneer je voor het eerst je sjaal afdoet en je zonnebril op, wanneer je geniet van de geur van warmte en groen gras, dan verwacht je het niet. Wanneer je hand in hand met je vriend door de stad loopt terwijl hij eigenlijk geen tijd had en je eens temeer beseft hoe goed hij voor je is, dan lijkt het volledig onlogisch.
Wanneer je agenda vol staat met afspraken met vriendinnen om leuke dingen te gaan doen, wanneer de Spaanse muziek die uit je stereo schalt je niet meer ongepast herinnert aan wat geweest is, maar perfect past bij de geel-rode gloed die je kamer vult, dan hoor je je niet eenzaam te voelen. Dan hoor ik me niet alleen te voelen. Toch?
