“Het komt wel goed.” “Tijd heelt alle wonden.” “Het is beter zo.” Zodra de breuk definitief is, slingert iedereen zulke adviezen om je oren. Goedbedoeld natuurlijk. Helemaal waar ook. Maar eigenlijk helpt het niets. Want dat het op den duur beter wordt, weet je zelf ook. De vraag is hoe je het leven tot die tijd moet doorkomen…

Goedbedoelde steuntjes in de rug werken dus vaak op je zenuwen. Ze vergroten je frustratie en geven je een onbegrepen gevoel. Ook ik maak me schuldig aan het kalmeren van een verdrietig persoon met logische argumenten. “Kop op, meid. Je bent nog jong! Er zwemmen zoveel vissen in de zee.” Waarom doen we dat eigenlijk?