Een relatie beëindigen is niet zomaar iets. Zeker niet als je elkaar nog steeds fantastisch, leuk, lief en sexy vindt. Je verwijdert stukje bij beetje de man, waar je jaren lief & leef mee deelde, uit je lijf, je hoofd, je hart, je huis en je leven. Ik vind het vreselijk moeilijk. Ik huil bij elke verdwaalde schone mannensok, die ik netjes opvouw en in een plastic zak diep weg in mijn kast stop.

Ik snotter als ik de eerste foto van ons samen voorzichtig van de muur haal of als ik het beddengoed (waar zijn geur nog inhangt) in de wasmachine stop, omdat het nu toch echt begint te stinken…

“Het komt wel goed.” “Tijd heelt alle wonden.” “Het is beter zo.” Zodra de breuk definitief is, slingert iedereen zulke adviezen om je oren. Goedbedoeld natuurlijk. Helemaal waar ook. Maar eigenlijk helpt het niets. Want dat het op den duur beter wordt, weet je zelf ook. De vraag is hoe je het leven tot die tijd moet doorkomen…

Goedbedoelde steuntjes in de rug werken dus vaak op je zenuwen. Ze vergroten je frustratie en geven je een onbegrepen gevoel. Ook ik maak me schuldig aan het kalmeren van een verdrietig persoon met logische argumenten. “Kop op, meid. Je bent nog jong! Er zwemmen zoveel vissen in de zee.” Waarom doen we dat eigenlijk?